Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Oczekiwania były ogromne: bilety na pierwszy lipcowy występ sprzedały się w ciągu 44 sekund. W miniony poniedziałek wszyscy żyjący członkowie Monty Pythona – Michael Palin, Terry Jones, John Cleese, Terry Gilliam i Eric Idle (zabrakło Grahama Chapmana, który zmarł w 1989 r.) – mieli znów wystąpić przed publicznością.
Na lipiec zaplanowano 10 pokazów, które w londyńskiej O2 Arena może obejrzeć nawet 200 tys. osób. Ostatni z serii – i jak zapowiada Palin, ostatni w ogóle – występ odbędzie się 20 lipca. Transmitowany będzie do ponad 2 tys. sal kinowych, także w Polsce.
O sześciu komikach świat usłyszał po raz pierwszy latem 1969 r., kiedy telewizja BBC rozpoczęła nadawanie programu „Latający Cyrk Monty Pythona”. Kpili i żartowali ze wszystkiego, nie oszczędzając ani królowej, ani Pana Boga. Popularność zdobywali stopniowo i jakby ukradkiem. W USA program emitowały zrazu tylko lokalne stacje telewizyjne; w owym czasie Pythonów lubiła oglądać zwłaszcza hipisowska młodzież.
BBC zakończyło emisję w 1974 r. Potem przyszedł czas na filmy: „Monty Python i Święty Graal”, a także oparty na motywach biblijnych „Żywot Briana”, przeciwko któremu – jako obrazoburczemu – w 1979 r. protestowały niektóre środowiska chrześcijan i żydów: w samej tylko Wlk. Brytanii wyświetlania filmu zabroniło 39 lokalnych władz samorządowych (Pythoni zapewniali, że kpili nie tyle z Biblii, ile ze stylistyki hollywodzkich filmów religijnych). Ostatni ich wspólny występ sceniczny miał miejsce w Kalifornii w 1980 r.
Pythoni to jednak nie Rolling Stonesi: w pojedynkę radzili sobie świetnie i to bynajmniej nie odcinając kuponów od sukcesu grupowego. John Cleese, najbardziej rozpoznawalny z szóstki, wystąpił w serialu komediowym „Hotel Zacisze”, w którym wcielił się w postać właściciela niewielkiego pensjonatu na angielskiej prowincji. Brytyjski Instytut Filmowy uznał serial za najlepszy program w historii telewizji na Wyspach. Cleese w sumie grał w ponad 60 filmach, m.in. w „Rybce zwanej Wandą” (wystąpił tam również Palin) oraz kilku kasowych przebojach z Jamesem Bondem.
Palin jeszcze w latach 70. razem z Terrym Jonesem stworzył serial „Nie ma mitu bez kitu”, w którym kontynuował pythonowską tradycję humoru. Jednak prawdziwe „drugie życie” rozpoczął w latach 80., kiedy BBC zaprosiło go do udziału w podróży śladami Fileasa Fogga. Siedmioodcinkowy program „W 80 dni dookoła świata”, w którym ekipie wolno było jedynie podróżować lądem i wodą, sprawił, że Palin odkrył w sobie pasję podróżnika – i wkrótce stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych autorów programów i książek podróżniczych w Wielkiej Brytanii (ostatnia – „Brazylia” – ukazała się właśnie w Polsce). W 1995 r. debiutował jako autor powieści.
Z kolei urodzony w USA (choć posiadający brytyjskie obywatelstwo) Gilliam – który w „Latającym Cyrku...” był twórcą charakterystycznych animacji – zasłynął jako reżyser. Jego dzieła – m.in. „Przygody barona Münchausena”, „Brazil”, „Parnassus” czy wyświetlana niedawno u nas „Teoria wszystkiego” – charakteryzuje wyjątkowa dbałość o stronę wizualną.
Choć część brytyjskiej prasy zarzuca Pythonom, że ich powrót na scenę to tylko okazja do zarobienia dużych pieniędzy, członkowie grupy sprawiają wrażenie wyluzowanych. Już kilkakrotnie odmówili występów w USA – gdzie zawsze ceniono ich bardziej niż w Wielkiej Brytanii – tłumacząc się planami, jakie każdy z nich ma już na najbliższe lata. „Wszyscy razem – przypominali ostatnio w wywiadach – mają w końcu już 357 lat”.
