Oto nadszedł dzień dziwny i wcale nie dlatego, że oglądamy właśnie p. Gowina całego na biało, w wieńcu z lilii, trzymającego na rękach jagnię i śpiewającego w takt grubego rechotu jego już nieaktualnych kolegów. Wieszczyliśmy tu nie raz i nie dwa, że oto w łonie polskiej prawicy pojawią się w końcu rewizjoniści, czy – jak kto woli – dysydenci. Będą oni łzawić. Będą pisać dzienniki oparte na tajnych zapiskach, mówiliśmy, że będą udzielać wstrząsających wywiadów, obnażać tajemnice alkowy i mrugać do nas okiem, raz lewym, raz prawym. Jest dla nas jasne, że kilka oficyn bije się już o memuary p. Gowina z nadzieją na wyczesanie niezłego grosza. Czego się z nich dowiemy? Otóż tego, co zawsze – że autor chciał dobrze. Dla Polski i Polaków. Półki w tutejszych bibliotekach od dziesięcioleci, ba! – od setek lat uginają się od książek pisanych pod ten szablon. No więc, są to wszystko sprawy...