Podobno miarą wielkości artysty jest zdolność zaprzeczenia samemu sobie. Radykalna wolta pociąga za sobą ryzyko, które nie pozwala zastygnąć w formalinie, z gębą szacownego mistrza. Michael Haneke swoim najnowszym filmem zaskoczył wszystkich, którzy upatrywali w nim mrocznego proroka naszych czasów. W wieku 70 lat przenicował własne spojrzenie, wyczyścił styl, zamknął się z parą sędziwych aktorów w paryskim mieszkaniu, by opowiedzieć o tym, co najważniejsze i najbardziej intymne.

Dotychczas był przede wszystkim błyskotliwym diagnostą chorób naszych czasów: różnych form uwodzenia złem („Biała wstążka”, „Funny Games”), wyparcia winy („Ukryte”), mieszczańskiej hipokryzji („Pianistka”), moralnego konformizmu („Wideo Benny’ego”, „Kod nieznany”) czy konsumpcyjnych mdłości („Siódmy kontynent”).

Z każdym kolejnym tytułem zastanawialiśmy się, z której strony Haneke uderzy tym...