Poznaje Boga nie jako istotę karzącą i nagradzającą – w takiej fałszywej teologii był wszak wychowany – ale jako Istnienie, któremu ma służyć w całkowitym zawierzeniu, niczego w zamian nie oczekując. Najważniejsze okazują się słowa Boga: „Milcz i wypełniaj moje rozkazy, bowiem służba Bogu sama w sobie jest mądrością”.
Człowiek nie otrzymuje żadnych wyjaśnień, dlaczego świat powstał i po co istnieje. Jakby nie było w nim żadnej celowości. Nie jest ukierunkowany na zaspokojenie potrzeb i życzeń nawet samego Hioba. Odpowiedzią na pytania o sens cierpienia, etykę, ład przyrody jest sam Bóg. On był ponad dramatem swego wybrańca. Czekał na jego ostateczne milczenie i skruchę, która wyrażała tylko jedno: dotąd żył błędnym obrazem Boga i w związku z tym kiepską etyką. Przekroczył swoje ograniczone horyzonty i stał się wirtuozem wiary, kimś, kto poznał Boga ze względu na Jego boskość....