– Nie bądź już ponury i smutny – zahukał jak sowa.
– Tylko jaki mam być? – grzecznie zapytałem.
– Napisz coś optymistycznego, może być nawet z delikatnym zacięciem ideologicznym – hukał dalej rozkazująco.
– Ok – odpowiedziałem, a on huknął coś na pożegnanie i zniknął, na urlop zresztą. Obudziłem się i wiedziałem, że tytuł tego felietonu jest sprawą oczywistą. A teraz szybko przenosimy się do Moskwy, do zaułku Kamergierskiego.
Odchodząca od Twerskiej uliczka jest zepsuta przez nachalne bogactwo. Drogie sklepy, wymuskane restauracje, wypachnieni nuworysze sprawiają, że zaułek robi przykre wrażenie. Nie chce się tam zabawić sekundę dłużej niż potrzeba. A jednak wystarczy przystanąć, przymknąć oczy, poczekać kilka chwil, a Kamergierski zmieni się w to, czym był przed laty. Znów środkiem ulicy będą mknęły dorożki i samochody. Pod ścianami kamienic, skromnie, z...