Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
ABW odmawia podania jakichkolwiek szczegółów, nic dziwnego więc, że historia Ammara rychło stała się medialną sensacją i źródłem wielu hipotez. A to, że organizacje terrorystyczne zlecają czasem swym rezydentom wykonanie ruchu testującego stan wiedzy i sposób reakcji miejscowych służb bezpieczeństwa. A to, że ABW po serii wpadek potrzebowała sukcesu i nagłośniła sprawę muzułmańskiego przywódcy duchowego. A to, że Agencja chciała zwerbować związanego z terrorystami Jemeńczyka, próba się jednak nie powiodła i nie pozostało nic innego, jak pozbyć się twardego przeciwnika. Niewykluczone też, że jest przeciwnie: polskie służby pozyskały Ammara i cała afera jest zasłoną dymną, mającą dać mu alibi i tzw. legendę. Tak czy inaczej, Agencji bronią tym razem zgodnie prezydent i członkowie sejmowej komisji ds. służb specjalnych - i ta zgodność niezależnie od orientacji politycznej jest ewenementem.
Co najważniejsze: abstrahując od poglądów i ewentualnej działalności Ammara jego sprawa pokazuje, jak wątła jest pozycja cudzoziemców przebywających czasowo w Polsce i jak iluzoryczna jest kontrola poczynań specsłużb. Cudzoziemcy mogą być zmuszeni do wyjazdu na podstawie arbitralnej oceny oficera ABW. Więcej: nie mają prawa do obrony i odpowiedzi na zarzuty urzędników, a przed niezawisły sąd ich sprawa trafić może, kiedy już przebywać będą poza granicami Polski. Czy nie lepiej, żeby decyzje o wydaleniu podejmował właśnie sąd? Mówiąc brutalnie: skoro służby już “namierzyły" cudzoziemca stanowiącego ewentualne zagrożenie dla państwa, to żadnym problemem nie powinno być dla nich monitorowanie jego zachowań do czasu rozpatrzenia sprawy przez sędziów. Taka procedura wzmacniałaby też, dziś niestety szczątkową, sądową kontrolę działalności służb specjalnych.
