Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
W Warszawie mamy ciągłe kłopoty z dojazdem, korki, podtopienie tunelu Wisłostrady, domino pękających kamienic (najpierw w Śródmieściu, teraz na Pradze). Można to uznać za konieczne niedogodności, za nieuniknione koszty rozwoju miasta... Można uznać, gdyby nie fakt, że Warszawą od lat rządzi chaos. Nie mamy planów zagospodarowania przestrzennego, więc publiczną przestrzeń rozszarpują deweloperzy.
Brakuje przedszkoli, ale dwa nowe stadiony cieszą oczy obywateli. Tej wiosny zlikwidowano kolejne linie autobusowe i uruchomiono kolejne fontanny (charakterystyczne upodobanie do wodotrysków!). Mieszkańcom podarowano – hurra! – rowery miejskie, lecz zabrakło ścieżek rowerowych. Cykliści muszą więc ryzykować życie na jezdni lub nieść postrach na chodnikach. Drobiazgi? Nasze życie składa się z tysięcy takich drobiazgów.
Gdyby władze Warszawy mniej wysiłku wkładały w PR, a więcej w informowanie... Gdyby mniej myślały o „wizytówkach miasta”, „ikonach architektury” i „salonach Śródmieścia”, a więcej o ładzie przestrzennym i elementarnych potrzebach obywateli, pewnie łatwiej byłoby się pogodzić z dzisiejszymi problemami.
W nieracjonalnie rządzonym mieście ulegamy nieracjonalnym emocjom. Wierzymy w warszawskie fatum. Ostatnio przypisujemy mu ludzką twarz, imię „Hanna” i podwójne nazwisko.
