Pies i wieczność. „Świetnie rozumiem Jarosława Iwaszkiewicza, który w »Dziennikach« opisuje, że najszczęśliwszy był wtedy, gdy Tropek kładł mu pysk na ramieniu i tak trwali na ganku domu w Stawisku; samotny, w swoim odczuciu niezrozumiany przez nikogo z rodziny, tak często nieszczęśliwy pisarz i jego wyżeł, który »nigdy nie będzie w Sienie«, ale który kochał swojego pana jak nikt na świecie. A po jego śmierci poeta napisał te wstrząsające słowa: »To zdarzenie, dla innych ludzi błahe, stało się dla mnie tak ciężkim przeżyciem i niechybnie pchnęło mnie o parę lat w stronę własnego grobu. W dodatku ubrdałem sobie, że zaraz za progiem wieczności czeka na mnie Tropek i będzie się tak bardzo cieszył po swojemu z mojego przyjścia«” – pisze w kwartalniku „Bliza” Dorota Gacek, znana dziennikarka Programu 2 Polskiego Radia. W pięknym szkicu „Koty, psy, literatura, żal”...