Ale czyż weseli redaktorzy z „Faktu” nie udowodnili nam już raz a dobrze, że skoro wieloryb mógł płynąć Wisłą, to realność tego ssaka jest zaiste kwestią umowną (podobnie jak status prawny i towarzyski naciągaczy produkujących papierowy przedmiot z wyglądu przypominający gazetę)? W każdym razie wieloryb-emblemat soli „La Baleine” zaistniał po raz pierwszy w mojej kuchni po wyprawie do Paryża jeszcze z kawalerskich czasów, gdy cylindryczne, granatowe opakowanie za parędziesiąt centymów leżało akurat w zasięgu możliwości finansowych. Był to zresztą zupełnie elegancki prezent w epoce, gdy w Polsce sól pakowało się do folii mętnej i grubej – tej samej, z której robiono worki do nawozów.
Z tego też powodu hołubiliśmy na stole to pudełko i solny wieloryb, filuternie tryskający wodą przy śniadaniu, był dla mnie pamiątką i dowodem istnienia świata, gdzie piękno, szyk i dowcip biegły...