To nie będzie wnikliwa analiza sytuacji w polskim Kościele, błyskotliwa diagnoza stanu rzeczy ani odkrywcze wskazanie dróg wyjścia z kryzysu (kłopotów? tylko ambarasu?). Takie teksty już powstały, publikował je m.in. „Tygodnik”. Problem w tym, że wszystko pozostało nieporuszone, nawet źdźbło trawy nie drgnęło. Niczego nie oczekując ani sobie nie wyobrażając, dzielę się więc poruszeniami serca na myśl o tym, co się dzieje. Na kolejne wypowiedzi niektórych hierarchów czy przełożonych zakonnych, ich decyzje, zachowania czy sytuacje, w jakich stawiają swoich podwładnych, wiernych, obserwatorów życia kościelnego.
Zacznę jednak od rzeczy podstawowej: kocham Kościół, kocham takim, jaki jest, kocham go jak siebie samego. Jestem jego cząstką i – jak mój Kościół – mam w sobie wiele zranień, grzechów, ograniczeń, zaniedbań, braków. A także jedną wielką tęsknotę – pragnienie Jezusa...