Obama miał przemówić o 20.15 czasu lokalnego, w parny, sobotni wieczór. Syryjczycy – w Libanie, Jordanii, Turcji, Iraku, i oczywiście w samej Syrii – wstrzymywali oddech. Na to, co postanowi amerykański prezydent, czekali też Libańczycy, Jordańczycy, mieszkańcy Izraela i okupowanych przez niego terytoriów palestyńskich.
W Damaszku spodziewano się najgorszego: że atak sprowokuje reżim Asada do kolejnych masakr. Że Amerykanie będą próbowali go powstrzymać, a wtedy do konfliktu włączą się Iran i Izrael. Że rozpęta się regionalna wojna.
BEZ POCIESZENIA
– Tu, w Damaszku, ludzie myślą, że to koniec, spodziewają się najgorszego – opowiadał mi dzień wcześniej Abu Samer, znajomy z Syrii (rozmawialiśmy przez skype’a). – Sprzątają piwnice, znoszą do nich jedzenie. Od wczoraj żywność podrożała dwukrotnie. Boimy się tego, co może zrobić reżim, jeśli Amerykanie...