Pomniki ludzkiej potęgi, pomysłowości i wytrwałości same są komicznie nietrwałe. Wieża Eiffla? Za dwa-trzy stulecia doszczętnie zje ją rdza. Wielki Mur? Gdyby nie pieniądze milionów turystów, dawno zostałby rozebrany na cegły. Piramidy? Przetrwały cztery tysiąclecia, ale wiatr, woda i kwaśne deszcze mogą je zmielić w drobny, pustynny piasek, zanim upłyną kolejne millenia.

Ale jeden pomnik, jeden ślad, jaki na Wszechświecie odbił człowiek, przetrwa kolejnych dziesięć, dwadzieścia czy sto tysięcy lat. Ślad buta rozmiaru czterdzieści trzy. Odbity w księżycowym pyle, w miejscu pozbawionym wiatru, deszczu czy jakiegokolwiek wpływu człowieka, pozostanie niezmieniony. Wieczny.

Człowiek, który ten ślad pozostawił, Neil Armstrong, zmarł w ubiegłą sobotę, 25 sierpnia. W takich chwilach łatwo popaść w banał, pisząc marną hagiografię, pisząc o drodze, którą prosty chłopak z Ohio...