przysiadłem sobie na ruinach krematorium w Birkenau i ze wszystkich sił opieram się pokusie, żeby napisać, iż tu nawet mnie, staremu diabłowi, mięknie serce. Tyle że oczywiście serca nie mam – dosłownie oraz w przenośni. Przez tę niezręczną metaforę chciałbym powiedzieć, że po prostu się rozmarzyłem i poddałem fali nostalgii. Z tętniącego śmiercią krematorium pozostała już wprawdzie tylko sterta cegieł, ale nawet to gruzowisko każe postawić pytanie, czy aby nie powinniśmy nieco zaufać człowieczemu pomiotowi. Stać ich przecież na chwile wielkości – oczywiście jedynie wtedy, gdy poddadzą się właściwemu kierownictwu duchowemu. Z tych mizernych umysłów, które Nieprzyjaciel stworzył chyba po to, żeby urągały doskonałości – od czasu do czasu można coś jednak wykrzesać.
Ileż inwencji udało się niegdyś pobudzić, stawiając przed pacjentami konkretne wyzwania. Ot, co zrobić, żeby pozbyć...