Bardzo łatwo jest mi wskazać moment, w którym obiecałem sobie, że przynajmniej w miarę możliwości będę starał się powstrzymać lamenty nad polską tragedią. Żyjemy przecież w kraju upadku, postępującej erozji wszystkiego, żyjemy w kraju, gdzie każdy polityk jest paskarzem; roi się tu od bandytów, księży-pedofilów i komorników, władza pasie się za naszą krwawicę, miliony lada chwila umrą z głodu i nędzy. Tak mniej więcej brzmi narracja, w której, podobnie jak moi rodacy, czuję się najlepiej.
NA MAPIE ŚWIATA
Trzy miesiące temu przez tydzień, od świtu do nocy, przysłuchiwałem się spotkaniom oficjalnych delegacji oraz organizacji pozarządowych, które zjechały do Waszyngtonu, by żądać od Banku Światowego sprawiedliwości i pieniędzy. Zebrały się tam wszystkie nieszczęścia świata. A teraz posłuchamy o setkach rolników i Indian, którzy w ostatnich latach zaginęli...