Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Liturgia przytoczyła nam owe przypowieści w zapisie św. Łukasza (Łk 13, 18-21). Warto to zauważyć, gdyż redagując swą Ewangelię Łukasz umieścił je w innym kontekście niż pozostali syno- ptycy. U Mateusza i Marka (ten zna jedynie przypowieść o ziarnku gorczycy) stanowią one fragment większej Jezusowej mowy „O Królestwie Bożym w przypowieściach”; u Łukasza są one Jezusowym komentarzem-objaśnieniem konkretnego wydarzenia: czynu, jakiego dopiero co dokonał. Przekonuje o tym sam początek wersetu 18.: „Powiedział więc” (w tłumaczeniu św. Hieronima: Dicebat ergo). Jezus dokonał czynu, który w niektórych jego świadkach wzbudził opór, a w innych – znaki zapytania. Pan nie chce pozostawić ani jednego, ani drugiego bez odpowiedzi. „Powiedział więc: Do czego podobne jest Królestwo Boże...?”. Tak więc, w wersji Łukaszowej Pan nie opowiada nam teoretycznie o Królestwie Bożym; On je „robi” – urzeczywistnia, a następnie objaśnia.
Wydarzeniem, do którego komentarz stanowią nasze dwie przypowieści, jest u św. Łukasza uzdrowienie i uwolnienie kobiety, która przez osiemnaście lat nie mogła się wyprostować. Rzecz stała się publicznie: w synagodze, w dzień szabatu – właśnie to wywołało protest przełożonego synagogi. Jezus powiedział mu (nam): „czy nie odwiązujesz w szabat wołu albo osła...?”. Osiemnaście lat chodziła zgarbiona, ze wzrokiem wbitym w ziemię, „trzymana na uwięzi przez szatana”. Można się łatwo domyśleć, w jaki sposób ją traktowano...
Czy nie mamy pokusy uważać takich ludzi za nieważnych? Najmniejszych z najmniejszych? Jak ziarnko gorczycy... Osiemnaście lat zniewolenia przez szatana! Czy to nie wystarczający argument, by się chronić przed taką osobą i przed jej możliwym wpływem na siebie i na całe otoczenie? Czy Paweł nie przestrzega w swoich listach: Uważajcie! „Odrobina kwasu ma moc zakwasić całe ciasto” (zob. 1 Kor 5, 6; Ga 5, 9)?
Najmniejsza („zero”), ale jednocześnie potencjalnie groźna – tak właśnie ją widzieli. Jezus zapewne nie bez powodu stwierdził, że jest dla nich zdecydowanie mniej ważna niż ich woły i osły...
Ale nie dla Niego. On nazwał ją „Córką Abrahama”. W taki też sposób na nią patrzył.
Czy można się dziwić, że się wyprostowała pod takim wzrokiem? Że na powrót odkryła swoją godność?
On też widział w niej – już przy tym spotkaniu – wyrastające w nieodległej przyszłości drzewo, które da schronienie wielu potrzebującym. Widział w niej też dynamikę wzrostu całego kościelnego ciasta.
Maleńkie, najmniejsze ziarno i będący symbolem zepsucia kwas to dwa obrazy człowieka „trzymanego na uwięzi” przez zło. Pod tą powierzchownością Jezus widzi godność i potencjał, który – jeśli go tylko wyzwolić – przyniesie ogromny pożytek całemu Kościołowi.
Taki jest mechanizm budowania i objawiania Królestwa Bożego na ziemi. ©
