Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Rozejrzyjmy się więc wśród koncertowych pasztecików, półmisków z daniami głównymi i pater z deserami – i zobaczmy, co można zgromadzić na własnym talerzu.
Na mocny początek wjeżdżają dwa dania główne, w dwa pierwsze dni rozprawiając się z wątkiem wielkiej symfoniki. Ale z jaką mocą! Najpierw XIII Symfonia Szostakowicza – pieśniowe dzieło do poezji Jewgienija Jewtuszenki, biorące tytuł od wiersza „Babi jar”, poświęconego wojennej masakrze Żydów. W ZSRR temat wręcz wyzywający, a dyrygować będzie muzyk pamiętający mroki władzy radzieckiej: Andriej Boreyko. Dyrygent w ciągu ostatnich 20 lat, które upłynęły od jego epizodu dyrektury w Filharmonii Poznańskiej, zdążył zrobić znaczącą światową karierę (3 IX). Drugim daniem (4 IX) będzie IX Symfonia Beethovena, w wykonaniu nadzwyczajnej Kammerorchester Basel pod dyr. Giovanniego Antoniniego. Szef Wratislavii, wybitny dyrygent i flecista, wystąpi jeszcze dwukrotnie podczas festiwalu, ale już w koncertach raczej „przystawkowych” – co nie znaczy, że mniej smakowitych.
Na chwilę odłóżmy zatem dania główne i przejdźmy do lżejszych potraw. Zaliczyłbym do nich dwa wieczory z Sonatami Mozarta – są genialne, ale powstawały jako dzieła najlepszej rozrywki, nie metafizycznych wstrząsów. Oba koncerty będą fantastycznie doprawione przez Roberta Levina (6 IX) improwizacjami, którym poświęcony jest wywiad publikowany na następnych stronach. Nie wolno też jednak przegapić występu rewelacyjnego Kristiana Bezuidenhouta (zna go publiczność Wratislavii Cantans, ale też Warszawy), z równie fascynującą skrzypaczką, Aliną Ibragimovą. Wśród młodych gwiazd wiolinistyki wyróżnia się ona umiejętnością nie tylko śpiewania, ale i mówienia na skrzypcach – gra o czymś, nie tylko pięknie realizuje nuty (8 IX).
Dla miłośników późnego średniowiecza gratką będzie program „Enigma Fortuna” zespołu Michele’a Pasottiego (9 IX). Orkiestra Leopoldinum połączy natomiast dramatyczną muzykę wczesnego baroku (m.in. „Il combattimento di Tancredi e Clorinda” Monteverdiego!) z niemal współczesną muzyką Ligetiego (10 IX). Wreszcie wspominany już Telemann: koncert, podczas którego nie tylko usłyszymy Wrocławską Orkiestrę Barokową i Giovanniego Antoniniego na flecie, ale też będziemy mogli sprawdzić, jak „Tafelmusik” rzeczywiście sprawdza się przy stole (11 IX).
W ostatniej „przystawce” wystąpi znowu Antonini, ale już z Il Giardino Armonico. W menu błyskotliwe, ale i przejmujące Koncerty synów Jana Sebastiana Bacha oraz Telemanna i Haydna (16 IX).
Odświeżeni wróćmy do dań głównych. Zaliczam do nich recital Philippe’a Jaroussky’ego, sławnego kontratenora debiutującego na Wratislavii niezwykle ciekawym programem, skupionym na wczesnym baroku; towarzyszący mu Ensemble Artaserse gwarantuje najwyższą adekwatność interpretacji (5 IX). Podobnie postrzegam zestaw motetów różnych członków wielkiej rodziny Bachów, w wykonaniu zespołu wokalnego Vox Luminis (7 IX). Daniagłówne na różne sposoby odpowiadają głównemu profilowi festiwalu (muzyka oratoryjna i kantatowa), włączam więc do nich również koncert Huelgas Ensemble, który tym razem zestawi renesansową muzykę flamandzką z twórczością współczesną (Wolfganga Rihma, 9 IX). Nie przegapmy koncertu z bezcennych zbiorów wrocławskich („Affetti musicali”, wśród wykonawców znakomici korneciści, 8 IX) albo preklasycznych dzieł Marcina Żebrowskiego (17 IX), które poprowadzi Andrzej Kosendiak, choć z udziałem uczestników kursów mistrzowskich.
W ten sposób dochodzimy do paru kolejnych kulminacji. Najpierw Bachowska „Pasja wg św. Jana”, w której zespołem B’rock pokieruje Andreas Spering (11 IX). Następnie „Msza koronacyjna” i „Uroczystenieszpory wyznawcy” Mozarta, z Academia Montis Regalis pod dyr. Alessandra de Marchiego (15 IX), a także wielka Msza Salzburska Bibera z Collegium 1704 pod dyr. Václava Luksa (17 IX). Wreszcie prawdziwie wielki finał – „Pasja wg św. Mateusza” Bacha z Monteverdi Choir, English Baroque Soloists i Johnem Eliotem Gardinerem (18 IX; portret dyrygenta – obok). Komentarze zbyteczne.
Należą się desery. W sam raz, mimo poważnego charakteru, pasuje mi tu kolejna odsłona synkretycznych projektów Jordiego Savalla („Orient-Okcydent”, 12 IX) albo zderzenie uniesień śpiewu Le Mystère des Voix Bulgares z żywiołowością Giovanniego Sollimy (13 IX). Na koniec, dla smaku, jeszcze ostatnia improwizacja – tym razem barokowa. Paolo Pandolfo, last, ale absolutnie not least – wybitny wirtuoz violi da gamba, wraz z lutnią i perkusją (14 IX).
Jest w czym wybierać? Ba, warto spróbować każdego dania. ©
