Spotkałem Hendriksa

W sobotę spotkałem Hendriksa. A właściwie: spotkałem człowieka, który spotkał Hendriksa. W Berlinie. Huragan o wdzięcznym imieniu Emma wył nad Neukoelln, demonstracyjnie pochylał drzewa przestronnego cmentarza, wpychając nas do bramy naprzeciwko.

04.03.2008

Czyta się kilka minut

W oficynie mieszka Kalkowski. Jeszcze niedawno stały tu trumny oczekujące na klientów. Nowy lokator zaadaptował przestrzeń zakładu pogrzebowego na swoje potrzeby. Teraz wszędzie panoszą się gitary w liczbie pięćdziesięciu oraz winylowe i kompaktowe płyty w liczbie niezliczonej. Przeważnie Hendrix.

Kalkowski spotkał go czterdzieści lat temu. W toalecie. On właśnie wychodził, Hendrix odwrotnie. Uścisnęli sobie dłonie. Dłonie są ważne w życiu gitarzysty. Kalkowski gra głównie covery, śpiewa najpierw po swojemu, później w oryginale. "Hey, Joe" brzmi egzotycznie na teutońską nutę, choć kontekst trumienny bardzo pomaga docenić ponadczasową opowieść o nieuniknionym a rychłym zabójstwie w afekcie. Cóż, genius loci. Trudno powiedzieć, co o tym sądzi wiszący na ścianie sporych rozmiarów Włodzimierz Iljicz Lenin w formie olejnego malowidła, z paradoksalnie kamiennym obliczem przysłuchujący się słynnemu riffowi. Gospodarz wymownym ruchem gitary zachęca do bliższego zbadania portretu Lenina... eureka! Spod spodu wyłania się niezbyt dokładnie zamalowany Adolf. Dwóch wodzów na jednym portrecie - jeden na drugim - cóż za oszczędność. Swego czasu Kalkowski kupił to dzieło we wschodniej części miasta.

Czy jest religijny? Śmieje się długo, serdecznie.

"O, Boże - religijny - nie!" Ale wierzy w reinkarnację: pod okiem znanego guru odbył kiedyś podróż po swoich poprzednich wcieleniach. Jedno z nich miało na imię Johann oraz szpinet. To utwierdziło go w przekonaniu, że jest stworzony dla muzyki, jakkolwiek wymagająca nie okazałaby się ścieżka, którą wybrał. A nie jest łatwo: z zawodu Kalkowski jest malarzem pokojowym. Maluje ściany berlińskich mieszkań na biało (ogromna większość ludzi decyduje się na ten konformistyczny kolor, co martwi buntowniczą duszę artysty). Raz pomalował na czarno.

Czy lęka się śmierci? Nie. Boi się niedołęźnej starości: jego ojciec dożył 96 lat. "To wyrok" - mówi po chwili zadumy. Nagle chwyta za gitarę i zaczyna grać "All Along The Watchtower".

"Two riders were approaching, and the wind

began to howl" -

Kalkowski/Hendrix zaczął legendarne solo.

Nad nami szalał wicher.

Dziękujemy, że nas czytasz!

Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →

Dostęp 10/10

  • 10 dni dostępu - poznaj nas
  • Natychmiastowy dostęp
  • Ogromne archiwum
  • Zapamiętaj i czytaj później
  • Autorskie newslettery premium
  • Także w formatach PDF, EPUB i MOBI
10,00 zł

Dostęp kwartalny

Kwartalny dostęp do TygodnikPowszechny.pl
  • Natychmiastowy dostęp
  • 92 dni dostępu = aż 13 numerów Tygodnika
  • Ogromne archiwum
  • Zapamiętaj i czytaj później
  • Autorskie newslettery premium
  • Także w formatach PDF, EPUB i MOBI
89,90 zł
© Wszelkie prawa w tym prawa autorów i wydawcy zastrzeżone. Jakiekolwiek dalsze rozpowszechnianie artykułów i innych części czasopisma bez zgody wydawcy zabronione [nota wydawnicza]. Jeśli na końcu artykułu znajduje się znak ℗, wówczas istnieje możliwość przedruku po zakupieniu licencji od Wydawcy [kontakt z Wydawcą]
Reżyser teatralny, dramaturg, felietonista „Tygodnika Powszechnego”. Dyrektor Narodowego Teatru Starego w Krakowie. Laureat kilkunastu nagród za twórczość teatralną.

Artykuł pochodzi z numeru TP 10/2008