Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Ostatnio liturgia aż dwukrotnie uczyniła nas świadkami dialogu Jezusa z Piotrem w Cezarei Filipowej: „Ty jesteś Piotr, czyli skała, i na tej skale zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą”. Najbliższym kontekstem było zwołane przez Franciszka spotkanie przewodniczących konferencji episkopatów świata nt. pedofilii, tydzień po przeniesieniu byłego kardynała McCarricka do stanu świeckiego. Dawno już jako Kościół nie przeżywaliśmy aż takiej konfrontacji z własnym grzechem i z nieradzeniem sobie z nim.
Jaka „skała”? – mamy ochotę zapytać (również wtedy, gdy patrzymy w lustro...). Jakie „nie przemogą”? – przecież na tyle sposobów przemagają. A jednak Jezus się nie myli. A więc jaka skała? Kruchutka. Śp. o. Augustyn Jankowski stwierdził kiedyś obrazowo, że Jezus ustanowił skałą człowieka z natury bardziej podobnego do piasku. Piotr był piaskiem i pozostał piaskiem – w chwili pierwszej próby wiary trzykrotnie się jej wyparł. A Jezus, niczego nie cofając i żałując, powiedział: „Paś owce moje”.
W przeciwieństwie do nas, Jezus ma umiejętność budowania na tym, co słabe. My potrzebujemy człowieka z marmuru albo żelaza, by się na nim oprzeć, by mu cokolwiek powierzyć. Jezus potrzebuje grzesznika: Piotra, Pawła, Karola de Foucauld, Jacques’a Fescha. Mówimy w liturgii, że Pan buduje Kościół na wierze apostołów. Nie zapominajmy wtedy, że wiara Piotra i pozostałych ma formę nawrócenia.
Odczytujemy logion Jezusowy do Piotra w kategoriach władzy i nieomylności. I słusznie. Z drugiej strony, to właśnie ostatnim następcom Piotra zawdzięczamy pouczenie, że wiara nie jest rozumową akceptacją katalogu prawd i praw, ale przede wszystkim spotkaniem z Chrystusem. Jezus mówi do Piotra (zob. Łk 22): „modliłem się za ciebie, aby nie ustała twoja wiara, a ty – nawróciwszy się – utwierdzaj swoich braci”. Czy nie modlił się o nawrócenie właśnie?
Wiara Piotra to nie tylko wykład nauki o asystencji i mocy Ducha Świętego. To jego osobiste spotkanie z Jezusem, dramatycznie nadwyrężone grzechem. Jezus modli się, by ten grzech nie przemógł Piotra. Modlitwa Pana jest skuteczna, owocuje Piotrowym: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham”.
Kiedy odkrywamy, że skała jest piaskowcem, i że taki jest wybór Pana, rozumiemy, że ostatecznie Tym, na którym się opieramy, jest Jezus. Wtedy kończy się arogancja, pycha i pewność siebie po stronie tych, których wybrał do funkcji skały. Pozostaje wdzięczność, której sprawdzianem jest gotowość do nawrócenia. Wtedy też odkrywamy właściwy sens utwierdzania braci. Nie chodzi o utwierdzanie ich w przekonaniu o własnej świętości, tylko o wzmocnienie ich determinacji ku nawróceniu i ku wierze, która jest spotkaniem z miłosiernym Jezusem.
Dlatego nie boję się za Jezusem i Piotrem, i Franciszkiem powtórzyć: „bramy piekielne Go nie przemogą”. ©
