O co tak naprawdę chodzi w orędziu o Bożym Miłosierdziu, zrozumiałem (chyba) w jednym z afrykańskich miast, w którym proboszcz – wielki piewca tej idei – postanowił zbudować poświęconą Jezusowi Miłosiernemu kaplicę w formie groty. Figurę ładnie oświetlił różnokolorowymi żarówkami, a ponieważ immanentną cechą takich grot bywa cudowne źródło, a cudownej wody Opatrzność nie zesłała, pomógł jej, podłączając źródło do miejskiego wodociągu.

Parę dni później ze zdumieniem skonstatował, że pod gipsowym Mesjaszem z napisem „Jezu, ufam Tobie!” kłębi się tłum kobiet, które przyszły zrobić pranie. Okolica od lat cierpi na totalny deficyt wody, gdy więc pojawiło się darmowe jej źródło, ludzie uznali za oczywiste, że miłosierny Bóg nie miałby nic przeciwko temu. „Jezu, ufam Tobie” znaczy wszak: nawiązuję z Tobą relację tak bliską, że bliższa być już nie może. Zaufanie to przecież oddanie...