Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Pierwsze i natychmiastowe skojarzenie przenosi nas w noc paschalną w Egipcie: na progu Wyjścia „z kraju niewoli” Izraelici zostali wezwani przez Pana, by spożyli Paschę „przepasani”, czyli byli gotowi do drogi (por. Wj 12, 11).
Jezus jednak nie mówi do swoich uczniów o jednorazowym wydarzeniu; nie zaprasza ich też do przeżycia liturgicznego wspomnienia tamtego Wyjścia. Nie chodzi o „święto Paschy” – o obrzęd liturgiczny. Chodzi o paradygmat życia – o ciągły sposób myślenia i działania. Chodzi o paschalną mentalność. I paschalne „bycie” na co dzień. Codzienne wychodzenie z niewoli ku wolności.
Zaraz jednak – jeszcze w tym samym zdaniu – Jezus precyzuje, w jaki sposób owa Pascha się dokonuje: „a Wy podobni ludziom wyczekującym swojego Pana, kiedy tylko powróci z uczty weselnej, aby – gdy przyjdzie i zakołacze – natychmiast Mu otworzyć” (Łk 12, 36). Pascha nie dokonuje się więc przez fizyczne wyjście – opuszczenie miejsca, w którym się aktualnie znajduję („dom niewoli”) – i przejście do innego, lepszego miejsca. Pascha może się dokonać przez wpuszczenie Pana do domu – do miejsca, w którym przebywam – do domu, którym… sam jestem.
Nie muszę nigdzie odchodzić. Tu, gdzie jestem – we własnym domu, którym jestem – mogę doznać paschalnej przemiany. Pan chce mnie przeprowadzić z niewoli do wolności – ze śmierci do życia – tu, gdzie jestem: wewnątrz. Bo też przyczyna mojego zniewolenia ostatecznie tkwi wewnątrz, a nie na zewnątrz – w zewnętrznych uwarunkowaniach i kontekstach (jak nam się zazwyczaj wydaje).
W moim „przejściu” z niewoli do wolności rozstrzygająca jest nie zmiana miejsca, lecz rzeczywistość spotkania z Panem. Zmiana miejsca może być przecież rodzajem ucieczki. Nie radzę sobie z samym sobą (i z innymi) tutaj – może więc „tam” (w innym miejscu, warunkach, wśród innych ludzi) będzie inaczej/lepiej: sprawy się poukładają…
A może jednak nie? Może zmiana miejsca niczego ostatecznie nie „załatwia”? Zwłaszcza jeśli do nowego miejsca przeniosę się ze swoim starym sposobem myślenia i postępowania. Może się okazać, że zasiadając nawet na królewskim tronie – wewnątrz dalej jestem niewolnikiem.
Ostatecznie to nie żadne miejsce i żadne zajmowane krzesło, lecz Jezus – to, w jaki sposób On mnie traktuje – pozwala mi odnaleźć w sobie na nowo królewską godność: „Amen, mówię Wam: przepasze się, i każe im zająć miejsce za stołem, i obchodząc, będzie im usługiwał” (Łk 12, 37).
Oto Ewangelia o Bogu objawionym w Jezusie Chrystusie – Dobra Nowina o Panu, któremu „nie da się” służyć. Gdyż ostatecznie to On jest zawsze Tym, który służy. Nie da się prześcignąć w posługiwaniu. W spotkaniu z Nim człowiek zawsze nieskończenie więcej otrzymuje, niż daje. Jest „obsłużony” – uszanowany; aż po zawstydzenie i skrępowanie: „Panie, Ty chcesz mi umyć nogi?!” (zob. J 13, 6. 8).
Pascha – przejście: od zniewolenia do wolności króla. Bez wychodzenia na zewnątrz. Lecz we własnym wnętrzu – nie w pysznej samoocenie, tylko w pokornym poddaniu się Jezusowemu rozeznaniu i Jego porządkującemu działaniu. Jego przyjście, i wpuszczenie Go do swojego wnętrza, wszystko zmienia. Czyni wolnym. ©
