Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Przypomniał nam o nich kryzys. Tymczasem młodzi są obecnie wychowywani w przyzwyczajeniu do komfortu. I to ujawnia się w ich zmaganiach na rynku pracy. Jako pracodawca wielokrotnie brałem udział w rekrutacji i doszedłem do wniosku, że nie chcę zatrudniać tak roszczeniowych i pełnych pretensji do świata ludzi, którzy uważają, że zatrudnienie im się należy. W tej kwestii nie mam w sobie specjalnego miłosierdzia.
Wielu młodych nie potrafi wykrzesać z siebie energii, podjąć wysiłku, dać czegoś od siebie. Ale kiedy ktoś już zazna wysiłku i związanej z tym przyjemności, nie będzie więcej czerpał satysfakcji z pójścia na łatwiznę. Dlatego jako duszpasterz akademicki uważam, że doskonałym sposobem formowania hartu ducha jest zabieranie młodzieży w góry. Tam trudno pójść na skróty, trzeba zmagać się ze sobą. Tak samo jest w relacjach z ludźmi. Najważniejszą więzią jest przyjaźń. Trudno, by młodzi mogli się jej nauczyć, trudno, by potem wykazali solidarność ze starszym pokoleniem, jeśli dorośli ich nie słuchają, nie wspierają i nie starają się ich zrozumieć.
Problem w tym, że na młode pokolenie patrzy się przez pryzmat ideologii. Moją nową misją jest odkłamywanie. Chcę zbudować obraz młodego pokolenia oparty na faktach. Z jednej strony należy mówić o tym, że ogromne bezrobocie wśród młodych to przejaw demoralizacji – i państwa, które nie potrafi zarządzać, i rodziców popełniających błędy wychowawcze. A także samej idącej po najmniejszej linii oporu młodzieży. Z drugiej zaś strony trzeba zastanowić się, co zrobić, by powszechna stała się postawa, jaką wykazała 7-letnia córka moich znajomych, która pewnego dnia oznajmiła rodzicom, że chce iść do szkoły muzycznej.
Fragment wystąpienia ks. Jacka Stryczka, prezesa Stowarzyszenia „Wiosna”, podczas debaty III grupy roboczej „Młode pokolenie – między niepewną przyszłością a stabilnością”.
