„Widząc jej cierpienia i innych potępionych Jezus płakał, ale pomóc im nie mógł” Lubię wychwytywać takie rodzynki, wiem to paskudna cecha i moich bliskich też to denerwuje. Otóż wymyślamy sobie różne niestworzone rzeczy, potem dorabiamy do nich ideologię, a nastempnie w nie zaczynamy na serio wierzyć. Za nic mamy odwoływanie się do logiki i pewnych oczywistości. No bo jakże Jezus nic nie mógł poradzić na cierpienie potępionej istoty. Bo jeśli jednak rzeczywiście nic nie był w stanie poradzić, to co z jego boskością i nieskończonym miłosierdziem? A ta ofiara męczarni, czyż nie była kiedyś stworzeniem bożym, ułomnym co prawda, ale taką w zasadzie owieczką, co to niewielki wpływ ma na swój los. Odnoszę się do własnych przeżyć, bo jakiż ze mnie potwór wyrosnąć może, skoro okoliczności mi na to nie pozwolą. A co z kapłanami dopuszczającymi się niegodziwości w stosunku do swych braci najbardziej bezbronnych, którzy potrafią swe postępowanie pogodzić z udzielaniem sakramentów i sprawowaniem posługi? Jakie czeka ich piekło jak sobie to w głowach poukładali? Wydaje mi się, że im więcej się nad tym zagadnieniem deliberuje, tym większe głupoty nam wychodzą. Właściwe może się okazać rozumienie dobra i zła przez dziecko. Za grzeczność jest nagroda, zaś za psoty kara. Jaka będzie nagroda czy kara po naszej śmierci, jest wielką niewiadomą i niech tak zostanie bo nic sensownego nie jesteśmy w stanie wymyślić. Tak czy inaczej Papierz nam się udał i jest najlepszym dowodem na to, że gdyby nas znowu nawiedził na tym łez padole Chrystus, nasi uczeni w piśmie nie odpuścili by mu.

gromkim głosem nauczał nas kiedyś pewien papież - a co każdy z osobna z tą nauką zrobi, to już jego sprawa

...punktu wyjścia-apokatastazy Orygenesa. Jak widać, już na samym początku chrześcijańskiej teologii, pojawiła się "wpadka" z "herezją" miłosierdzia Bożego; co dla rzymskiej legalistyki kanonów wiary, stało się z czasem, opcją nie do przyjęcia. Dydaktyka strachu i uczynkowego haraczu, wzięła górę(po paru stuleciach) nad dydaktyką łaski i eucharystycznej wdzięczności. Na tym tle(m.in.), przed 500 laty doszło w Kościele do kontrowersji i rozdziału Reformacji od Tradycji. Jaką mądrością kierował i zamierza się kierować Kościół Chrystusowy-Wodza Narodu Wybranego, czy Baranka Ofiarnego za grzechy świata?

Wizja piekła z całą jego gotycką oprawą była przez wieki na tyle skutecznym narzędziem pomagającym utrzymać w ryzach owieczki, że kościół z niej łatwo nie zrezygnuje, a już na pewno nie szybko i nie w sytuacji poważnego kryzysu w jakim się znajduje. O wiele bardziej prawdopodobny wydaje się postępujący rozpad instytucji kościoła, krystalizowanie się twardego, surowo dogmatycznego ośrodka w 'starym stylu' i powstawanie wokół niego odłamów bardziej cywilizowanych, kładących nacisk na Boże miłosierdzie i powszechne zbawienie raczej niż na surowość i nieuchronność kary - co zreszta juz ma miejsce.

Czy piekło istnieje ? Czasem go doświadczam w sobie, gdy oglądam wydarzenia w Syrii z tv.