Zaczynam to pisać w niedzielny, październikowy świt. Słońce jeszcze nie wzeszło i na trawie srebrzy się szron. Zaraz wzejdzie nad ciemnym Uhercem. Wtedy będzie widać, jak na Mareszce rudzieje buczyna. W nieruchomym powietrzu słychać suchy szum wronich skrzydeł. Ach te wszystkie poranki, gdy powoli zaczyna krążyć gęsta i świetlista krew świata. Czarne cienie nie gasną od wschodu do zachodu słońca. Wróciłem po tygodniu. Za zimno już na namiot, ale rozbiłem go o zmierzchu nad rzeką. O zmierzchu, czyli gdzieś koło siódmej, kierowany indiańskim instynktem, żeby nikt nie widział, żeby nie wypatrzył. No i żeby jak najkrócej w tej jesiennej ciemności. Bo ile można leżeć w śpiworze i czekać na sen. Albo czytać przy latarce. To zresztą dość głupie – czytać w mroku, wśród odgłosów rzeki i bagiennych zarośli. Jakaś sprzeczność, jakiś postmodernizm i transgatunkowość doświadczenia.

Po...