Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Na pierwszy rzut oka wywiad z papieżem to nie nowość. Wystarczy przypomnieć rozmowy André Frossarda, który na siedemdziesięciu pytaniach i tyluż odpowiedziach Jana Pawła II zbudował książkę „Nie lękajcie się!”. Albo „Światłość świata” – zapis sześciogodzinnego wywiadu, który Peter Seewald przeprowadził z Benedyktem XVI podczas jego wakacji w Castel Gandolfo. Jak zaznaczył we wstępie, tekst był wprawdzie autoryzowany, ale „Papież nie zmieniał wypowiedzianych słów i wprowadził jedynie drobne korekty w miejscach, gdzie rzeczowe doprecyzowanie uważał za konieczne”.
Trudno się jednak oprzeć wrażeniu, że rozmowa naczelnego „Civiltà Cattolica” z Franciszkiem burzy kolejną barierę. To kwestia nie formy zapisu, ale tego, co i jak mówi papież. Wywiady z jego poprzednikami były ważne, szczere, poruszające, a chwilami zaskakująco osobiste, jednak między wierszami wyczuwało się ową ostrożność, żeby zbyt daleko nie wyjść poza rozpisany dla papieża kościelny scenariusz. Franciszek rozsupłał gorset do samego końca.
Biorąc to wszystko pod uwagę, nieco sztucznym tonem dźwięczał oryginalny tytuł rozmowy: „Wielkie serce otwarte na Boga”. Zdecydowaliśmy się zmienić go na „Leczmy rany”. Jeden z kluczowych fragmentów brzmi bowiem tak: „Widzę z całą jasnością, że Kościołowi dziś najbardziej potrzeba zdolności do leczenia ran i rozgrzewania serc wiernych, bliskości. Nie ma sensu pytać ciężko rannego, czy ma wysoki poziom cholesterolu i cukru! Trzeba leczyć jego rany. Potem możemy rozmawiać o całej reszcie. Leczyć rany, leczyć rany... I trzeba zacząć od samego dołu”. Tak mówi papież, który nie chce znieść Prawa i Proroków, ale wypełnić je Duchem.
Dzięki uprzejmości „Civiltà Cattolica” publikujemy całość wywiadu, którego udzielił papież Franciszek redaktorowi naczelnemu ojcu Antonio Spadaro SJ.
