Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Swoimi słowami opowiadać, streszczać Nowy Testament? Poszukiwać podobieństw między wydarzeniami tam opisanymi i dzisiejszymi? Aktualizować je, jakby przenosić z przeszłości w teraźniejszość? Jeśli celem głoszenia Ewangelii ma być nawrócenie, zmiana mentalności, to aby do tego doszło, człowiek najpierw musi uświadomić sobie, że tu, gdzie dzisiaj żyje, dzieją się tak samo ważne sprawy jak w czasach Abrahama, Mojżesza, proroków i apostołów. Bez tego wstrząsu, jaki niesie ze sobą świadomość obecności i działania Jezusa tu i teraz, opowiadanie Biblii, dogmaty, katechizmy i pobożne praktyki na niewiele się zdadzą. Podobnie ma się rzecz z tzw. świadectwami składanymi przez osoby, które niejako zawodowo tym się trudnią. Nawet jeśli jest w nich mowa o prawdziwych zdarzeniach, to wpisane w pewien żargon i „gatunek literacki” robią wrażenie propagandowej agitki. Nie bez powodu papież Franciszek wciąż zachęca nas, byśmy Chrystusowi „dali się zaskoczyć”. Mówi np. do rodziny wincentyńskiej tak: „Miłość w istocie nie zadowala się dobrymi nawykami z przeszłości, ale potrafi przemieniać teraźniejszość. I jest to jeszcze bardziej konieczne dzisiaj, w zmieniającej się złożoności naszego zglobalizowanego społeczeństwa, gdzie niektóre formy jałmużny i pomocy, chociaż uzasadnione szlachetnymi intencjami, mogą być pożywką dla różnych form wyzysku oraz nierówności, nie przynosząc rzeczywistego i trwałego postępu. Dlatego też wyobraźnia miłosierdzia, nawiązywanie bliskich relacji i inwestowanie w formację, to nauczanie św. Wincentego na dzisiaj”. A zatem głoszenie Ewangelii to nie mówienie o niej, ale czynne zmienianie świata.
A co z „głoszeniem Chrystusa”? Jeśli mamy głosić Chrystusa, to powinniśmy też głosić Kowalskiego i Nowakową. O ludziach można opowiadać, przedstawiać ich, przekazywać ich myśl, naśladować, ogłaszać ich obecność lub nieobecność, występować w ich imieniu itd. Dlatego powiedzieć, że głosimy Chrystusa, to nic nie powiedzieć. To sformułowanie, jak wiele innych, choć brzmi ładnie, jest puste, ale wygodne. Posługując się nim, można mówić godzinami i nic nie powiedzieć. A przecież można tak: „A kiedy Jan został wydany, Jezus udał się do Galilei, występując jako herold ewangelii Boga. Mówił: »Czas się wypełnił. Już blisko jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie tej radosnej nowinie«. (…) Kto by miał dobra tego świata i widziałby, że jego brat cierpi nędzę, i zamknąłby przed nim swoje serce, jak miłość Boża może się w nim utrzymać? Dzieci, nie miłujmy myślą czy mową, lecz prawdziwym czynem”. (Nowy Testament w przekładzie ks. Remigiusza Popowskiego SDB). Wtedy widać, że Biblia pisze się również teraz, a dzieje chrześcijaństwa, judaizmu i islamu oraz innych religii i ateizmu to jej Najnowszy Testament. ©
