Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Była to prawdopodobnie pierwsza taka inicjatywa na świecie, a na pewno w Polsce. Wydarzenie zorganizowane zostało przez kielecki Instytut Kultury Spotkania i Dialogu Stowarzyszenia im. Jana Karskiego oraz warszawska Szkoła Nauk Sufich.
Potrzeba dialogu chrześcijańsko-muzułmańskiego staje się jednym z najbardziej pilnych zadań współczesności. Chrześcijanie i muzułmanie stanowią połowę ludzkości, zatem los świata w dużej mierze zależy od tego, jak w najbliższych latach ułożą się relacje pomiędzy wyznawcami chrześcijaństwa i islamu. Podtrzymywane przez media poczucie zagrożenia ze strony muzułmanów jest podpierane rzeczywistymi informacjami o przemocy wobec chrześcijan w Syrii, Nigerii czy Egipcie.
Chrześcijan i muzułmanów znacznie więcej łączy niż dzieli. Obie religie mają bogatą wielowiekową tradycję mistyczną, praktykę modlitwy wewnętrznej, kontemplatywną, medytacyjną. Wspólne też jest przekonanie, że wojna i pokój mają swój początek w ludzkich sercach. Politycy wszczynają awantury, ale na wojny idą zwyczajni ludzie. Uczestnicy spotkania – tak chrześcijanie, jak i muzułmanie – często zadawali sobie pytanie: jak garstka osób zgromadzana w klasztorze w niedużym mieście może wprowadzić pokój na świecie? Po kilku dniach dla większości uczestników stało się jasne, że są odpowiedzialni za pokój w sobie i wokół siebie. Jak powiedział muzułmański współorganizator spotkania, dyrektor Szkoły Nauk Sufich Andrzej Saramowicz, cytując muzułmańskiego świętego Dżelaladdina Rumiego, „naszym zadaniem nie jest szukanie miłości, ale wewnętrznych barier, które sami zbudowaliśmy przeciwko tej miłości”. Od siebie dodał: „Mam odczucie, że podczas naszego pięciodniowego pobytu wiele z tych barier zostało usuniętych”.
Biskup kielecki Jan Piotrowski w liście skierowanym do mnie, jako chrześcijańskiego współorganizatora spotkania, przywołując piękny fragment z deklaracji „Nostra Aetate”, napisał: „Wyrażam głębokie przekonanie o potrzebie szukania tego, co nas łączy w realizowaniu drogi pokoju i pojednania. Ufam, że każde spotkanie ludzi dobrej woli przynosi oczekiwane owoce pozwalające patrzeć z nadzieją w przyszłość”.
Uczestniczący w spotkaniu dr Arthur Buehler z Nowej Zelandii, autor wielu artykułów i książek na temat mistycyzmu muzułmańskiego i znawcą sufizmu, którego jest również praktykiem od wielu lat, powiedział, że dotychczas sądził, iż zbliżając się do Boga, zbliży się do ludzi, w Kielcach odkrył, że zbliżając się do ludzi, zwłaszcza do ludzi, innej religii, kultury, języka, zbliża się prawdziwie do Boga.
Wprowadzenie do medytacji, codzienne wykłady i rozmowy z uczestnikami prowadzili Szajch Hazrat Hamid Hasan i o. Maksymilian Nawara. Szajch jest następcą i synem szajcha Hazrata Azad Rasoola z New Delhi, Indie. Jest profesorem nauk informatycznych i mieszka wraz z rodziną w Delhi, gdzie również prowadzi swoją firmę IT. Całe życie Szajcha Hamida związane jest z sufizmem, jako że jego ojciec dość wcześnie wdrożył go w praktyki sufickie. Szajch Hamid jest również dyrektorem Institute of Search for Truth w Delhi. Przez kilka miesięcy w roku podróżuje po świecie odwiedzając lokalne Szkoły Nauk Sufich, filie Institute of Search for Truth. O. Maksymilian Nawara jest benedyktynem, doktorem teologii, patrologiem. Prowadzi Ośrodek Medytacji Chrześcijańskiej w opactwie w Lubiniu, który zrzesza ponad 15 grup medytacyjnych z całej Polski. Od kilkunastu lat jest zaangażowany we współpracę i dialog z buddyzmem zen.
Dialog to spotkanie osób w ich odmienności. Amerykański franciszkanin Richard Rohr napisał kiedyś: „Wielkim paradoksem wiary jest to, że autentyczne doświadczenie Boga rzeczywiście sprawia, iż czujesz się kimś wyjątkowym, ulubionym i wybranym – ale uświadamiasz sobie również, że inni są dokładnie tacy sami!”. I tego doświadczyliśmy razem – chrześcijanie i muzułmanie – na kieleckiej Karczówce, w klasztorze pallotynów, ostatniego tygodnia lipca.
