"Pamiętnik" jest niezmiernie rzeczową i udokumentowaną opowieścią o powstawaniu Towarzystwa. I nie tylko o tym - jakby wbrew woli i bardzo powściągliwie autor pisze jednocześnie swoją własną biografię. Książka ukazała się w jego osiemdziesiąte urodziny. I w trzydziestolecie powstania Towarzystwa. Jest częścią tryptyku, na który składają się "Życiorys Jerzego Adama Marszałkowicza", ten właśnie "Mój pamiętnik" oraz "Antologia tekstów Jerzego Adama Marszałkowicza".

Kilka słów o autorze: Jerzy Adam urodził się w 1931 r. w Zgłobicach pod Tarnowem. Jest synem Adama Marszałkowicza, komisarycznego zarządcy Tarnowa. W 1945 r., chroniąc się przed prześladowaniami władzy komunistycznej, rodzina osiedliła się we Wrocławiu. W 1949 r. Adam został przyjęty na anglistykę na Uniwersytecie Wrocławskim, potem wstąpił do seminarium, które ukończył w 1956 r.

Przyjął niższe święcenia. Do wyższych nie przystąpił ze względu na słaby stan zdrowia. Pracował w Instytucie Katolickim w Trzebnicy, a od 1959 r. jako bibliotekarz w Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu. W 1962 r. poprosił o przeniesienie na stanowisko furtiana w seminaryjnej portierni. Zamieszkał w pokoiku przy furcie i dyżurował od 6 rano do 22.

Tam spotkał się ze światem ubogich, bezdomnych, inwalidów, psychicznie chorych, alkoholików, którzy przychodzą po wsparcie do furty. Pomagał im, woził do szpitala, karmił, odziewał. "To wszystko, co dla nich robiłem, to są ochłapy rzucone tym biednym. Przyniesienie koszuli czy kromki chleba, czy załatwienie dowodu osobistego nie zmieniają jego sytuacji - on ciągle pozostaje bezdomny" - tak napisze w "Pamiętniku" o tamtym okresie.

Furtian (za zgodą przełożonych kościelnych zawsze w sutannie) miał talent spotykania niezwykłych ludzi, którzy mu pomagali i go wspierali. W 1971 r. wystąpił do władz Wrocławia o udostępnienie budynku na dom noclegowy. Zabiegi o stworzenie domu trwały ponad dziesięć lat. Nieprawdopodobne perypetie tego okresu są opisane w książce - rzeczowo, zwięźle, bez wielkich słów. W Noc Wigilijną 1981 r. Marszałkowicz opuścił seminarium i zamieszkał z dziesięcioma bezdomnymi w pierwszym schronisku Towarzystwa przy ul. Lotniczej we Wrocławiu.

To nie jest koniec historii, raczej jej nowy początek, zatytułowany "Towarzystwo Pomocy". Dziś Towarzystwo liczy blisko 3 tysiące członków, z tego 900 uczestniczy w działalności ogromnie rozwiniętej (domy opieki, jadłodajnie, łaźnie, punkty charytatywne, kluby, świetlice, mieszkania... Szczegóły można znaleźć w internecie: www.bratalbert.org.pl).

A Brat Jerzy Adam? Od 1981 r. prowadzi albo pomaga prowadzić kolejne schroniska, mieszkając - wzorem patrona towarzystwa, św. Brata Alberta - razem z bezdomnymi. Pracując w schroniskach korzysta tylko z tego, co jest dostępne mieszkańcom. Nie pobiera wynagrodzenia. Wiele pisze o bezdomnych. Dodam, że w 1995 r. otrzymał Medal św. Jerzego.

Sygnalizuję pojawienie się tej książki trochę po to, by napisać o istnieniu Towarzystwa i jego Założyciela. Nie powinno ich zabraknąć w brutalnej niekiedy debacie o miejscu Kościoła w naszym państwie i społeczeństwie. Ta obecność to nie tylko biskupi i kardynałowie, ale w takim samym, jeśli nie większym stopniu Jerzy Adam Marszałkowicz z przyjaciółmi, współpracownikami i bezdomnymi.

Otwarcie pierwszego schroniska i zarejestrowanie Towarzystwa nazwano we wstępie do książki cudem. Cud się dokonał, bo był ktoś, kto - sam ubogi - odważył się poważnie potraktować słowa św. Brata Alberta: "każdemu głodnemu dać jeść, bezdomnemu miejsce, a nagiemu odzież. Jak nie można dużo, to mało".

Jerzy Adam Marszałkowicz,

Mój pamiętnik

Wrocław 2011,Towarzystwo Pomocy im. św. Brata Alberta.