Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Mojżesz powiedział: część z nich zabili wrogowie, innych zakuli w kajdany, albo związali im ręce do tyłu sznurami, część zmarła w drodze, a ich ciała służą teraz jako pokarm dla ptaków. Praojcowie lamentowali nad strasznym nieszczęściem. Mojżesz przeklinał Słońce: dlaczego jaśniałoś, gdy wrogowie wkraczali do Świątyni? Gniew praojców był straszny i błagali tylko o to, by ich dzieci nie ginęły gwałtowną śmiercią, by nie doszło do całkowitej zagłady Hebrajczyków.Wiedzieli dobrze, jak okrutni potrafią być Chaldejczycy. Zarzucili Bogu, że łamie prawa, które ustanowił dla swojego ludu, i pozwala dzień po dniu ginąć swoim potomkom.
I w tym momencie odezwał się głos Rachel, matki Józefa, żony Jakuba pochowanej w Betlejem. Rzekła Panu Jedynemu: O Władco Wszechświata, jest Ci wiadomo, jak wielką miłością otaczał mnie Twój sługa Jakub. Gdy nadszedł czas mojego wesela, ojciec podmienił mnie z moją starszą siostrą Leą. Ale nie byłam o nią zazdrosna i nie chciałam wystawić jej na pośmiewisko. Jeśli ja, istota stworzona z ciała i krwi, kurzu i popiołu, nie byłam zazdrosna o swoją rywalkę, to dlaczego Ty, Królu żywych, miłosierny i sprawiedliwy, masz być zazdrosny o bóstwa, które nie mają życia, i wyganiasz od siebie swoje dzieci?
Od razu litość Świętego Jedynego urosła i rzekł: O Rachel, to dla ciebie i w imię twoje odtworzę Izrael na swym miejscu. O tym mówię: „Tak mówi Pan: »Głos w Rama słyszany jest, narzekanie i płacz bardzo gorzki. Rachel płacząca synów swoich nie dała się pocieszyć po synach swoich, przeto, że ich nie masz«” (Jr 31, 15).
Po tych słowach idą dalsze zdania Boga: „Tak mówi Pan: »Zawściągnij głos swój od płaczu, a oczy swe od łez; bo będziesz miała zapłatę za pracę swoję«. Mówi Pan, że się nawrócą z ziemi nieprzyjacielskiej” (Jr 32, 16).
Pan Wszechświata słyszał głos matki. Odnajduje się w jej współczuciu. Od niej uczy się, czym jest i nie jest zazdrość. Oto Jego uczennica zamienia się w Jego nauczyciela. Bóg musi pojąć prawdę kobiecego doświadczenia; dzięki niej przywróci swój lud do Jerozolimy i zbuduje z nim Drugą Świątynię.
Ludzie stają się w tym sensie współtwórcami dzieła stworzenia, nie tylko dlatego, że budują mosty, drogi, domy, ale też działają wedle zasad sprawiedliwości, a przede wszystkim Boga, który im towarzyszy w wędrówkach. A zarazem uczą Go tego, co ludzkie. Uczą, by patrzył na nas też przez nasze cierpienia, małość, zazdrości i czyny miłosierne.
Przedstawiłem w trzech kolejnych komentarzach jeden z najwspanialszych znanych mi midraszy, które towarzyszą Biblii i są jej poetyckim dopełnieniem. Midrasz nosi tytuł: „Lamentacja praojców”. ©
