Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Wielkanoc zaczyna się, jak powiedziano, od nocy – Wielkiej Nocy, podczas której celebrujemy Wigilię Paschalną. Wigilia oznacza czuwanie. By czuwać w nocy, potrzebne jest światło. Dlatego przed kościołem rozpala się ognisko, od którego zostaje zapalona świeca paschalna symbolizująca Chrystusa. Diakon niesie ją potem w procesji do świątyni. Od tego światła wierni zapalają przyniesione przez siebie świeczki. To kolejny z tych najbardziej przejmujących momentów Triduum. Można cieleśnie doświadczyć wtargnięcia światła w przerażającą ciemność, w której jesteśmy zanurzeni. Tego światła nie można przyjąć w milczeniu. Stąd „Exsultet” („Weselcie się”) – jedna z najpiękniejszych pieśni liturgicznych, w której zostaje wyśpiewana radość wierzących z nowego początku życia, z nowej rzeczywistości Chrystusa zmartwychwstałego.
Adres URL dla Zdalne wideo
Ciekawa jest dramaturgia tej liturgii. Po wyśpiewaniu paschalnej radości następuje bowiem moment refleksji, która niejako podsumowuje całą historię świata. Czytanych jest kilkanaście czytań – od stworzenia świata aż do Ewangelii, w której niewiasty udające się do grobu słyszą od tajemniczego młodzieńca: „Nie ma Go tu, bo zmartwychwstał”.
Chrystus zmartwychwstał. Z tego wynika nasze powołanie do przejścia z ciemności w światło. Liturgia wypowiada to w ten sposób, że zaprasza tych, którzy jeszcze nie są ochrzczeni, ale którzy już znaleźli drogę do Chrystusa i chcą przyjąć Go za przewodnika w życiu. Oni to przystępują do chrztu. Chrzest ma wówczas uroczysty charakter i – co ważne – związany jest z powtórzeniem przyrzeczeń chrzcielnych przez wszystkich obecnych. Wszyscy zostają włączeni w rzeczywistość, która jawi się jako światło i życie.
W komunii świętej z radością łączymy się z Chrystusem, a na zamknięcie liturgii Wielkiej Nocy (to znów zwyczaj polski!) odbywa się procesja rezurekcyjna. W niektórych kościołach ma ona miejsce dopiero w niedzielę rano. W naszej dominikańskiej bazylice krakowskiej zaraz po Wigilii Paschalnej wychodzimy na krużganki z Najświętszym Sakramentem. Ma to głęboki sens nawiązujący do bardzo starożytnej tradycji – z Chrystusem Zmartwychwstałym idziemy na cmentarz. Nasze krużganki są bowiem cmentarzem, na którym od XIII do XVIII w. chowani byli dominikanie. Do nich przybywamy z radosną nowiną: Chrystus Zmartwychwstał! Prawdziwie Zmartwychwstał! Radujcie się, nadszedł nowy czas, nowa epoka, nowe życie. ©
