Wielki Czwartek jest zamknięciem Wielkiego Postu, jest przyjęciem grzeszników – tych, którzy przez 40 dni wewnętrznie pracowali, by się nawrócić i odnaleźć na nowo Pana, a on przeprowadzi nas przez tajemnicę życia i śmierci. I jednocześnie otwiera na największe tajemnice wiary Wielkich Dni.

Chrystus zaprasza nas najpierw na ucztę – Ostatnią Wieczerzę. Podczas niej, co zanotował Jan Ewangelista, Jezus umywa uczniom nogi. Ten gest powtarzany jest w niektórych kościołach, zwłaszcza katedralnych. Podczas mszy świętej po odczytaniu Ewangelii biskup albo – jak u nas w klasztorze – przeor obmywa nogi 12 mężczyznom. To gest wstrząsający. Jezus Chrystus, zanim odda swoje życie za nas, klęka przed człowiekiem, aby ten zechciał przyjąć Jego miłość – Jego zbawienie. Bardzo polecam głębsze przemyślenie tego wydarzenia, burzy ono bowiem tropy naszego myślenia religijnego.

W tym dniu Chrystus gromadzi nas przy stole – na wieczerzy, która staje się zapowiedzią i urzeczywistnieniem Jego ofiary. Podczas niej bierze chleb i mówi: „To jest Moje Ciało, które za was będzie wydane”. Biorąc kielich, mówi: „To jest Moja Krew, która za was będzie wylana”. I dodaje: „To czyńcie na Moją pamiątkę”. Chrześcijanie gromadzą się właśnie na Jego pamiątkę. Ale to osobliwa pamiątka – niepolegająca na jakimś rzewnym przeniesieniu się do rzeczywistości utrwalonej na starej, czarno-białej fotografii. To wspomnienie, które uobecnia wydarzenie mające oczywiście miejsce w historii, ale które jednocześnie stało się rzeczywistością ponadczasową. Taką, która może dosięgnąć każdego człowieka w każdym momencie.

Innymi słowy, zaczyna się wielki dramat spotkania Bożej miłości z ludzką słabością i grzechem. Spotkanie to nie polega na otrzymaniu tylko jakiegoś pouczenia, ale przede wszystkim na otrzymaniu umocnienia. Rzeczywiście, trzeba być bardzo mocnym, a jednocześnie pokornym, żeby wejść w tak nieprawdopodobne i niezrozumiałe wydarzenia!