Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Dwadzieścia pięć lat później Paweł z Tarsu, dawny wyznawca fundamentalistycznego judaizmu, napisał list do przyjaciół w Grecji. Napisał w tym liście, że Jezus z Nazaretu "istniejąc w postaci Bożej (...) upokorzył samego siebie, stając się posłusznym, aż do śmierci" i dodał, że "była to śmierć krzyżowa". Upłynęły wieki, ale tamte wydarzenia i ich lektura stanowią ciągle wyzwanie rzucone ludzkiemu rozumowi. Wyzwanie to polega na budowaniu relacji między człowiekiem a Bogiem na fundamencie absurdu krzyża.
W żadnej innej religii narzędzie tortury nie stało się przedmiotem kultu. Przez jakiś czas krzyż przez samych wyznawców Chrystusa był uważany za materiał dość kłopotliwy. Gdyby mogli wybrać symbolikę sukcesu, to może postawiliby na coś innego. Wybór mógłby paść chociażby na taoistyczny symbol yin i yang. A gdyby musiałby to być krzyż, to niechby to był piramidalny krzyż inkaski, symbol sił natury oraz porządku świata. Tymczasem wbrew krytykom i prześmiewcom trwali przy rzymskim narzędziu tortur, postrzegając wiszącego na nim Jezusa z Nazaretu jako podstawę i zasadę swojej wiary.
Trudno to zrozumieć, nie biorąc pod uwagę, że śmierć Jezusa na krzyżu była zamierzona jako "znak". Krzyż to "znak" uprzytamniający dramatycznie, że "Nikt nie ma większej miłości, niż tę, gdy ktoś życie oddaje za przyjaciół". W religii nie liczy się ideologia, ale relacja ludzi do Boga i siebie nawzajem. Polega ona na oddaniu własnego życia.
Krzyż Jezusa jest też "zaproszeniem" do wejścia na drogę miłości ukrzyżowanej, jak mawiają teologowie. Jest to "zaproszenie" do popełniania szalonych czynów, niezrozumiałych pewnie przez postronnych, gdyż dopiero czytane w perspektywie wieczności nabierają właściwego sobie znaczenia i sensu.
Wreszcie, Krzyż jest "objawieniem" niebanalnej prawdy o miłości prawdziwej, która gdy się rodzi, od razu musi założyć ofiarowanie siebie samej w darze, czyli cierpienie dla kogoś.
Czy takie wyjaśnienie może być wiarygodne, zależy od nas samych. Trzeba przecież tę teologiczną narrację przełożyć na język konkretu. Krzyż nie był zamierzony jako znak rozpoznawczy Jezusa. Wówczas byłby jedynie znakiem klęski, zaproszeniem do jeszcze jednej utopii i objawieniem dramatu niesprawiedliwej śmierci. Jednak, jak powiada św. Augustyn, "tym znakiem krzyża naznaczony jest każdy czyn chrześcijański - dobrze czynić w Chrystusie i w Nim wytrwale pozostać". Sęk w tym, że aby tak żyć, trzeba patrzeć na Krzyż z perspektywy Zmartwychwstania. Między Niedzielą Męki Pańskiej, zwanej Palmową, a Wielkanocą jest cały tydzień. A to znaczy, że nasza droga do zrozumienia tajemnicy Krzyża może być długa. Jednak na końcu będzie stał On, ze swoimi ranami na dłoniach, nogach i boku. Znakami Męki.
Ks. Wiesław Dawidowski
Rozważania nad Ewangelią abp. Józefa Życińskiego i o. Wiesława Dawidowskiego oraz rozważania nad Torą Pawła Śpiewaka... >>
