Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Papież konstruuje swoje homilie w stałym schemacie trzech punktów, więc jeśli mam zaproponować konspekt oczekiwanego przeze mnie słowa, to wygląda on następująco:
Chciałbym, aby papież nawiązał do prawdopodobnie najbardziej popularnych, a jednocześnie chyba niezrozumianych słów Jana Pawła II. Papież Polak w homilii inaugurującej jego pontyfikat wyraził treść pełną mocy, która nadal może stanowić kluczowe przesłanie na temat współczesnej roli chrześcijan. Wielu zatrzymało się na ogranym „Nie lękajcie się, otwórzcie drzwi Chrystusowi”, ale co to właściwie znaczy? Jan Paweł II dostarczył wykładni tej formuły, mówiąc dalej: „Dzisiaj tak często człowiek nie wie, co nosi w sobie, w głębi swojej duszy, swego serca. Tak często jest niepewny sensu swego życia na tej ziemi. Tak często opanowuje go zwątpienie, które przechodzi w rozpacz. Pozwólcie zatem – proszę was, błagam was z pokorą i ufnością – pozwólcie Chrystusowi mówić do człowieka. Tylko On ma słowa życia, tak, życia wiecznego”. Chciałbym, aby „nie lękajcie się” ponownie wybrzmiało ze swoją ogromną mocą w trakcie ŚDM.
Powinno wybrzmieć, bo dotyka tego, co wydaje mi się być dziś najpoważniejszym problemem młodych. To problem lęku, który wynika z doświadczenia zagubienia w świecie.
Ten lęk ma dwa oblicza, z których pierwsze jest skierowane do wewnątrz. Świat daje masę możliwości, punktów widzenia, ale gdy patrzę na swoje pokolenie, to widzę, że zwiększenie liczby perspektyw skutkuje obawą przed tym, by samemu sobie powiedzieć, kim jestem. Boimy się o rzeczy bliskie, takie jak nasza sytuacja ekonomiczna, przyszłość, ale przede wszystkim lękamy się podejmowania działania, budowy własnej tożsamości. Poddajemy się presji przygodnych fascynacji i popularnych mód, a w tym wszystkim brakuje nam szerokiej perspektywy: roli i miejsca nas jako chrześcijan w świecie. Przecież jako chrześcijanie jesteśmy skazani na bycie skandalem dla świata: żyjemy miłosierdziem, a nie zemstą; ofiarą z siebie, a nie zyskiem własnym! Chciałbym, abyśmy tego naszego powołania przestali się lękać – przestali się bać bycia chrześcijanami i nie popadali w nihilizm doczesności. Chciałbym, aby nasze serca otwarły się na Chrystusa i aby On je radykalnie przemienił, dając nam żywy ogień.
Otwarcie drzwi Chrystusowi nie dotyczy jednak wyłącznie naszych serc. To oczywiście warunek konieczny zmiany świata, bo aby jej dokonać, musimy zmienić nas samych. Otwórzmy nasze zamknięte dusze po to, by Jezus nasycił je mocą i odwagą, ale ta nie może pozostać bez ujścia – to dopiero początek naszej pracy. Nic światu nie przyjdzie z szeregów pobożnych, nawróconych dusz, jeśli będą tylko konserwować wiarę. Dlatego otwarcie drzwi Chrystusowi zakłada drugi etap: gdy już dokonasz nawrócenia siebie, masz je otworzyć ponownie, aby Chrystusa z siebie wypuścić.
Jak to robić? Przez otwarcie na obcych i zburzenie bariery drugiego oblicza lęku: tego, który dotyka ludzi na zewnątrz. Nie wolno bać się tego, który różni się od nas: niewierzący lub innego wyznania; innej kultury czy koloru skóry; ubogi czy samotny.
Nie możemy przed nim stawiać barier, bo Jezus ich nie stawiał. Powinniśmy dążyć do spotkania z obcym i pokazania światła, które w nas jest. Mamy walczyć z uprzedzeniem, strachem przed innością, bo pamiętajmy, że Chrystus przychodzi do nas jako przybysz. ©
KAROL KLECZKA (ur. 1988) jest członkiem Klubu Jagiellońskiego.
