Uff, dobrze, że doczytałem do końca, bo Autor zaczął tak, jakby trafił na książkę, której jeszcze nie miał i nie czytał (- Ma pani coś z nowości? - Może "Potop"? Wczoraj dowieźli.). Na szczęście to nie to. Tylko mu się księgozbiór zdekompletował i to pechowo zginął akurat tom II, zaczynający się rozprawą "Estetyczna ważność małżeństwa" (przepraszam, jeśli przedwcześnie zdradziłem koncept kolejnego felietonu ジ). Jan Klata Kierkegaarda (w wymowie świadomszych językowo: kierkegora) miał na półce od zawsze i od zawsze go czytał, i to z upodobaniem. To nie jest, wbrew pozorom, kwestia gustu, lecz wyznacznik przynależności do intelektualnej elity, wiecznie niezrozumianej przez pospólstwo. Na które patrzy ona z pełnym wyższości lekceważeniem doprawionym złością, że niższość tej wyższości nie respektuje albo, co gorsza, w ogóle ją ignoruje. Wot! dialektyka pana i niewolnika. Herrschaft und Knechtschaft (w przełożeniu na niemiecki). Naturalnie Autor w życiu się do tej złości nie przyzna; już raczej przypisze ją tym drugim. Jak w piosence. "Popatrz zresztą pan / To świrnięty całkiem drań / Bym ich wszystkich, och / Jak o ścianę, panie, groch / Zerknijżesz no, pan / Ja historię dobrze znam / Idiota, głupi albo gra [...] / To są, panie, ci no... eks- / centrycy. Trzeba temu kres / Na społecznym ciele kleks / A ekscentryk bida / Wcale zły czy głupi / Ani on artysta, ani popił / Ani też na głowę chory / Tylko mu chodzą po głowie / Hegle i Kierkegory". [https://youtu.be/I3Mn_TRXkiY]

Niechęci do kartopłatów nie trzeba łączyć z pisowszczyzną.