To bardzo budujące wiedzieć, że są ludzie, którzy nie ulegają emocjom, pieniactwu tylko robią swoje, co podpowiada im intuicja, rozum i serce. Mam tylko jedną dygresję, to nieprawda, że państwo nic dla bezdomnych nie zrobiło. Otóż w czasie wprowadzenia zaostrzeń epidemiologicznych, policja dwoiła się i troiła by obywatela przymusić, ukarać, udupic za uchybienia względem obostrzeń sanitarnych, za wyjątkiem osób bezdomnych, tak zwanych meneli. Omijali ich szerokim łukiem. Piszę to bynajmniej nie teoretyzując, czy powtarzając relacje z drugiej ręki, to są moje osobiste obserwacje. Od urzędników sanepidu bym wiele nie oczekiwał. Pracownicy tej instytucji mają bardzo ugruntowaną pozycję, wymagania i strategię, są całkowicie nieprzygotowani na zarządzanie kryzysowe. Nie wiem co siedziało w głowie tym co podpisywali decyzje o 30 tysięcznych karach dla niesfornych obywateli, ale tą sferę działalności mają dobrze opanowaną, wie o tym każdy kto się z nimi musi borykać. W materii pomocy bezdomnym, najbardziej drażni mnie uzależnianie jej od tego czy ugrzecznimy delikwenta. Pomożemy ale … , nie potrafimy zaakceptować ich takimi jakimi są, musimy ich „nawrócić” i nie o religijny sens tego słowa chodzi. Wydaje mi się, że to główna przyczyna tego, że oni na ulicach są i dalej będą.

"W materii pomocy bezdomnym, najbardziej drażni mnie uzależnianie jej od tego czy ugrzecznimy delikwenta. Pomożemy ale … , nie potrafimy zaakceptować ich takimi jakimi są, musimy ich „nawrócić” i nie o religijny sens tego słowa chodzi". A jak sobie wyobrażasz państwową czy niepaństwową, ale zinstytucjonalizowaną pomoc bezdomnym bez ich "ugrzeczniania"? Wpuszczać do noclegowni nie żądając, żeby gość się umył i nie spożywał na jej terenie denaturatu? Zapewnić mieszkanie socjalne, a jak lokator je zdewastuje, to posłać sprzątaczkę z mopem i flaszką, żeby gospodarz nie przeszkadzał? Dać komuś płatne zajęcie, ale broń Boże nie wymagać, by ten ktoś je wykonywał? Bezwarunkowo wspomagać można, ale tylko w jeden sposób, o którym w 2017 roku mówił w wywiadzie dla "ulicznej" mediolańskiej gazety papież Franciszek. >>Jest wiele argumentów, by się usprawiedliwiać, gdy nie daje się jałmużny. "A co, jeśli ja dam pieniądze, a on je wyda na kieliszek wina?" Jeśli kieliszek wina jest jedynym szczęściem, jakie ma w życiu, to jest to w porządku. Zamiast tego, zadaj sobie pytanie, co robisz w tajemnicy. Jakiego "szczęścia" szukasz na osobności? A może w przeciwieństwie do niego masz więcej szczęścia, z domem, żoną, dziećmi, co prowadzi cię do powiedzenia: "Sami się nim zaopiekujcie". Pomoc jest zawsze słuszna. Na pewno nie jest dobrze po prostu rzucić biednemu parę monet. Gest jest ważny, pomaganie tym, którzy proszą, patrzenie im w oczy i dotykanie ich rąk. Rzucanie pieniędzy bez patrzenia w oczy to nie jest gest chrześcijanina. Nauka miłosierdzia nie polega na rozładowywaniu własnego poczucia winy, ale na dotykaniu, patrzeniu na nasze wewnętrzne ubóstwo, które Pan rozumie i zbawia. Ponieważ wszyscy jesteśmy wewnętrznie ubodzy.<< Z tym głaskaniem po rękach to może przesada, zwłaszcza teraz, ale to mądre słowa i bardzo "życiowe". [http://press.vatican.va/content/salastampa/en/bollettino/pubblico/2017/02/28/170228a.html]

Nawet sobie nie umiem wyobrazić jakiegoś brata Chmielewskiego, równie niezłomnie stojącego po stronie słabych, będącego ich ostatnią ostoją.

@Wagabunda w czwartek, 04.06.2020, 20:27. Po co wyobrażać sobie brata Chmielewskiego? Nie wystarczy św. brat Albert Chmielowski?