Dziękuję za ten tekst. Nie muszę już sam się silić, żeby przełożyć na słowa ten posmak, który mi leży na języku po lekturze artykułu Rafała Wosia.

poprzez procent od tzw. kapitału. Bo kapitałowym procentem "pracują" nie tyle bankowi depozytariusze zarobionych wcześniej "bezkapitałowo" pieniędzy, co same banki, których głównym kapitałem jest kredyt, udzielny potrzebującym na zasadzie wiarygodności w nieograniczoną kreatywność banku. Dopóki będziemy mieli taki "pracujący" procentem pieniądz pochodzącym ze społecznego Credo, to nigdy nie będziemy mieli normalnego pieniądza jako wiarygodnego i skutecznego środka wymiany towarów i usług. I permanentnie chorą pracę

Homo sovieticus przetrwał i ma się doskonale. Można go odnaleźć w instytucjach państwowych, związkach zawodowych i firmach zarządzanych przez „państwo”. Sam pracuję z człowiekiem starej daty, który całą własna energię skupia na nic nie robieniu, takich jest wielu. To oni stawiają głownie na dzisiejszą władzę, Pan Prezes, gdyby komuna nie padła, byłby prawdopodobnie dziś sekretarzem wysokiego szczebla. „ Jest takie miejsce, w którym »interes« zaczyna służyć temu, co »bezinteresowne«” Otóż takiego miejsca nie ma, nie dajemy nikomu kwiatów ani prezentów bezinteresownie. Kalkulujemy wszystko, począwszy od znajomych po uśmiech dla obcych, Tak już jesteśmy skonstruowani, że na wszystko patrzymy z perspektywy osobistej korzyści, czasami nawet odległej w czasie. Narosło wiele mitów i zakłamań dotyczących czasów transformacji, intelektualizowanie tego okresu jeszcze bardziej zaciemnia faktyczny obraz. Żyliśmy w szarym świecie, aby przetrwać i coś mieć, pracować trzeba było na legalnym etacie, który często był odskocznią do fuch. Zakłamanie pracy było tylko częściowe i jeśli ktoś potrafił pracować, radził sobie całkiem nieźle. Pisanie, że PRL był taki i owaki, pomija zazwyczaj to co najważniejsze. Zarówno wtedy, tak jak i dziś wśród nas są ludzie pracowici i totalni lenie. Ci pierwsi muszą zarobić na siebie i na tych drugich bo wartość ich głosu wyborczego jest taka sama.

Było mi bardzo przykro po lekturze artykułu Pana Wosia. dzięki za ten wyważony osąd.

Jeśli poznawać Tischnera to z Bonowiczem, nie z Wosiem. Oczywiście Wosia poczytać można (każdy pisać może), z tym, że trzeba pamietać, iż nie zawsze w jego tekstach chodzi o dotarcie do prawdy, ale raczej o wzbudzenie sensacji. Tak było z tekstem o Tischnerze i tak było z tekstem o alternatywach ekonomicznych w 1989 r. Dla Wosia sprawy są czrno-białe, dla Bonowicza swiat to domminacja różnych odcieni szarości. Jednoznaczność Wosia wobec wątpliwości Bonowicza. Dobrane cytaty do z góry ustalonej tezy wobec szerokiej perpsektywy tekstów źrodłowych umieszczonych w konkretnym kontekście historycznym. Jednoznaczne sądy wobec wyważonych opinii. No cóż, ja nie mam watpliwości, stawiam na Wojtka Bonowicza.

a jak czytam, że u Morawieckiego też Woś - sprawa przybiera śmierdzący obrót...;/

Jak dobrze się stało, że doszło do publikacji pana Bonowicza. Dokuczliwa woś-trauma została przełamana i pacjenci wrócili do tischner-równowagi, che, che...

choć sądzę, że czas gdy potrafiliśmy się wzbić w refleksji na poziom ks. Tischnera minął na długo. Trudno mieć pretensje do red. Wosia - czytając jego wcześniejsze teksty niczego innego się nie spodziewałem. Jestem natomiast trochę zdziwiony, że TP zbytnio obniża poprzeczkę publikując teksty na poziomie Sztandaru Młodych. Może to duch czasu?