Odnośne przepisy nic panu nie narzucają, jeśli w sklepach bywa pan tylko klientem. W niehandlową niedzielę zamiast do kościoła można pójść na "Kler", na spacer albo zostać w domu, wybetonować podjazd do garażu, a nawet, jeśli przypadkiem jest się właścicielem sklepu z artykułami żelaznymi, otworzyć interes jak co dzień i sprzedawać śrubki i brzeszczoty złaknionym towaru klientom. Pod warunkiem, że zrobi się to osobiście, względnie wyręczy się członkami rodziny. Nie można natomiast nakazać przyjść do roboty sprzedawcy zatrudnionemu na podstawie umowy o pracę (chyba że chodzi o personel stacji benzynowej, kasjerkę na kolei itp.). Nie jest to jedyne ani najdalej idące ustawowe ograniczenie stosunku pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, wykraczające poza regulacje właściwe umowom cywilno-prawnym. Na przykład, czas pracy nie może przekraczać (z pewnymi zastrzeżeniami) 8 godzin na dobę - w uzasadnionych przypadkach 12 godzin - i przeciętnie 42 godzin na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym, nie przekraczającym 3 miesięcy. Pracownikowi przysługuje również prawo do corocznego, nieprzerwanego, płatnego urlopu wypoczynkowego w określonym wymiarze, którego to prawa nie może się zrzec! Czy nie narusza to jego swobody dysponowania swoim czasem? W pewnym sensie - tak, i dlatego zwolennicy skrajnie liberalnego podejścia uważają, że sama idea kodeksu pracy jest chora. Wychodzą z założenia, że każdy pełnoletni obywatel ma pełną swobodę decyzji dotyczących jego samego i dlatego powinien też korzystać z wolności zawierania umów dowolnej treści z każdym, w tym - swoim pracodawcą. Przeważa jednak i odbija się w prawie pogląd, że w rzeczywistości pracownik nie jest wobec pracodawcy stroną równorzędną, czyli prawdziwie wolną w swoich decyzjach, i powinno się chronić jego ustawowo zdefiniowane interesy bez pytania każdego z osobna, czy chce być tak chroniony. Choćby ze łzami przysięgał, że nienawidzi wolnych niedziel i urlopów, wystarczy mu połowa płacy minimalnej za pracę w wymiarze dwóch etatów, i naprawdę dobrowolnie się zgodził, żeby za spóźnienie odbierać od szefa chłostę. Czy te niehandlowe niedziele są rzeczywiście potrzebne, to kwestia oczywiście dyskusyjna. W jednych krajach (np. w Niemczech) są, w innych nie, i nie ma tu żadnej ogólnej zależności od np. wpływów kościoła katolickiego w danym kraju. Co nie znaczy, że biskupi bądź red. Woś nie mają prawa mieć swojej opinii i swoich nadziei w związku z takim czy innym rozwiązaniem. Tu wolności ograniczać chyba nie trzeba.

już niejeden mocno wątpliwy tekst spłodził

że prawo o niedzielnym handlu zostało wprowadzone z inicjatywy i pod naciskiem organizacji pracowniczych, w interesie (mniejsza o to, czy dobrze rozumianym) ich członków, natomiast te związki, które były przeciwne, argumentowały swój sprzeciw interesem... też pracowników, a nie klientów. Jednym chodziło o to, żeby większość zatrudnionych w handlu mogła korzystać z czasu wolnego w tym samym rytmie, co ich dzieci, małżonkowie, krewni i znajomi, którzy w sklepach nie pracują, a drugimi kierowała obawa o miejsca pracy. Tak czy inaczej, dyskusja o jakimś prawie do robienia zakupów w niedzielę nie ma tu nic do rzeczy.

Donosze uprzejmie, ze nie jestem członkiem zadnego związku zawodowego, a więc przywołane tu związki domagające się wolnych niedziel, a także te, które przeciw tym niedzielom protestowały, nie występowały w moim imieniu. Natomiast jeszcze do niedawna jako pracownik warszawskiego muzeum odbywałam niedzielne dyżury, na których służyłam informacją zwiedzającym, a w zamian odbierałam sobie wolny dzień w ciągu następnego tygodnia. Byłam z tego układu bardzo zadowolona, jako ze nie musiałam spędzać wolnego dnia w tłumie atakującym kawiarnie, restauracje i inne miejsca, gdzie ludek zwykł się garnąć. Mysle, ze podobne rozwiązanie dla pracowników handlu tez przyniosłoby im satysfakcje. Apeluje wiec do Panstwa, aby nie rozpatrywać idiotycznego zarzadzenia z punktu widzenia interesów ludu pracującego w handlu. To jest bezczelna hucpa pana Dudy (tego z ZOMO, a nie z Belwederu) i tyle...Dorabianie do tego racjonalnej ideologii naprawdę mija się z celem

Tak sobie myślę, że jest cała masa nakazów zakazów i praw, bez których dało by się żyć. Bo niby czemu wolno pić wódkę, a nie wolno palić marihuany, albo ten nieszczęsny zakaz uprawy maku. Nie jesteśmy istotami na wskroś pragmatycznymi, raczej powiedziałbym jesteśmy niezwykle emocjonalni, podatni na manipulacje i sugestie. Nasze prawa są w pewnym sensie folklorem. Nie zawsze muszą być sensowne i dogłębnie przemyślane. Nikt z nas nie jest samotną niezależną wyspą, przypominamy bardziej stado baranów, któremu cele wyznaczają pasterze. Jaki pasterz takie cele, niby barany coś tam poblekują, marudzą, ale w sumie w kupie raźniej, liczy się trawa i idą gdzie je się pogoni. Teraz mają siedzieć w domach i nie łazić po sklepach w niehandlowe niedziele, za jakiś czas coś innego się im wymyśli. Proszę się w tym nie doszukiwać egzystencjalnej głębi.