Bardzo interesujący artykuł. Na pewno, nie zgodzę się z tezą cytowanego tu anonimowo "duszpasterza", jakoby mężczyznami kierował rozum, kobietami zaś emocje. (To właśnie takie stereotypowe stwierdzenia irytują sporą, jak sądzę, część pań. Mnie w każdym razie - owszem.). Może zatem odwrócić myślenie? Po co skupiać się na rzekomych różnicach w sposobie myślenia i percypowania świata. (Oczywiście, różnimy się! Ale podziały na linii: rozum/emocje, podobnie jak np. intro-/ekstrawesja, optymizm/pesymizm etc etc. to raczej kwestie stricte jednostkowe, osobnicze, nie przynależne płci). Może więc trzeba zrewidować sposób przeprowadzenie ANKIETY i analizy jej wyników. Moim zdaniem, kluczowym słowem jest tutaj: "deklarowanie". Cytuję: "kobiety niemal dwukrotnie częściej niż mężczyźni deklarują się jako osoby "„głęboko wierzące”" (26 proc.)...". Wartości "deklarowane" nie są koniecznie realizowanymi. Niewykluczone przecież, że sporą grupę mężczyzn nie deklarujących głębokiej religijności tak naprawdę stanowią mężczyźni ... głęboko religijni. Może to - idąc dalej - kwestia odmiennych, kulturowych definicji "religijności"? Kto wie, czy wysoki odsetek pań deklarujących głęboką religijność to nie wynik pewnych kulturowych wymogów? Inaczej mówiąc, społecznych oczekiwań, modeli i wzorców? Czy istnieje, na przykład, wzorzec Ojca Polaka, w który wpisana byłaby żarliwa wiara? A może czynnikiem budującym wyższy odsetek panów deklarujących ateizm jest inny kulturowy wzorzec - wzorzec buntownika? I dalej - czy to przypadkiem nie jest funkcją wieku? Czy ktoś sprawdził w jakim przedziale wiekowym mieszczą się ateiści? Idę o zakład, że większość stanowią ludzie młodzi. Deklarowany ateizm jest wszakże formą buntu. (Deklarowany - podkreślam). Chłopcy mają do wyboru cały, przepyszny szereg zbuntowanych bohaterów kultury masowej, kontestujących każde status quo, (wyrastających gdzieś jeszcze z tradycji romantyzmu). A dziewczynki? Bohaterki literackie, które wyłamują się ze społecznych oczekiwań, zwykle spotyka dotkliwa kara. Bohaterów - nimb chwały. Nie dziwmy się więc, że kobiety raczej nie deklarują buntu, którego wyrazem jest, między innymi, powierzchowny (na szczęście często nietrwały) ateizm.

Nie rozumiem........... "Bo w końcu są w Kościele mężczyźni głęboko religijni, są – i to zupełnie normalni – którzy poważnie się angażują w jego życie, i są kobiety, które – jak wyznają – w „tym” czy „takim jak nasz” Kościele nie mogą wytrzymać z powodów, które rzekomo zniechęcają mężczyzn, nie kobiety".

tyle ze za plecami swoich zon. To one zawsze jako pierwsze musza biec za Mistrzem ze slowami na ustach " byle bym ,sie tylko Jego plaszcza mogla dotknac,pozalic ze mialam juz siedmiu a ten obecny to tak na probe itd . One wszystkie zawsze jako pierwsze beda biec do Mistrza. Bo On taki ladniuski brzydkich slow nie mowi -jak moj stary, On czasem nawet przytuli i potem powie wracaj do niego bos slubowala. No i wraca pelna energii i nadziei na lepsze jutro . On widzac ja tak rozanielona po mszy od razu zazdrosnie patrzy myslac juz ze kocha nie tylko jego lecz takze nowego wikarego wiec po co MA ISC do tego kosciola gdzie ksieza rozkochuja nasze kobiety w sobie?

Dziwne to: każdy tu czyta co mu odpowiada.

Może i mamy „Mulieris dignitatem”, ale powiedzmy sobie szczerze, nic z niego nie wynika. Inaczej, raczej nie przekłada się w praktyce na pozycję kobiety w kościele. Problem braku zaangażowania mężczyzn i w ogóle ich coraz mniejszej reprezentacji w kościele, wcale nie ma podłoża ideologicznego ani teologicznego. Jest efektem myślenia pragmatycznego. Skoro kościół nie jest dla mnie wsparciem, nie tylko moralnym, ale i instytucjonalnym, to po kiego licha mam się angażować. Bo i zupełnie gdzieś się zagubiło w jego nauczaniu, a szczególnie w praktycznym promowaniu mężczyzny jako niepodważalnego autorytetu głowy rodziny. Dziś kobiety otwarcie egzekwują prawa do pełnienia roli przywódcy rodziny, a faceta sprowadza się do poziomu maszynki zarabiającej pieniądze. Kobiety się wyemancypowały, usamodzielniły i nie potrzebują nas jako mężów czy ojców. Biorą sprawy we własne ręce, wychowują same dzieci i nie są za to piętnowane. Dziś, facet by się tylko ośmieszył, gdyby poszedł do plebana poskarżyć się na niesforną małżonkę. Nawet w procesie przygotowań do uroczystości, takich jak I Komunia i podobnych, matki dominują i wykluczają wręcz ojców z zaangażowania, nawet gdy jakiś rodzynek się trafi, to traktują go z przymrożeniem oka. To jedna strona medalu. Mnie zadziwia sposób celebracji uroczystości kościelnych, odprawiania mszy. Rozumiem podniosły ton, ale w większości kapłani prowadzą celebrę jakby im ktoś w imadle kleszczył męskie precjoza, słuchać się tego nie da, czyżby im zupełnie odechciało się zwracać do wiernych głosem stanowczym, męskim, pewnym, nie znoszącym sprzeciwu, tylko tak w koło lelum polelum. No i chyba też należy wspomnieć o Zboczeńcach, dzień w dzień doniesienia, a to księżach, zakonnikach, zakonnicach. No do jasnej ciasnej, ja rozumiem, antyklerykalizm, nagonka medialna. Nawet gdyby 10% tych doniesień była prawdziwa, to i tak jest to katastrofa. I co, nie ma takiej siły, która by zrobiła z tym porządek. Może czas najwyższy wsadzać do więzienia biskupów za współudział, którzy ukrywają przed organami ścigania ten zboczony proceder. Może czas wydać jakiś okólnik dla duchownych, aby zaczęli korzystać z usług profesjonalistek, zamiast krzywdzić maluczkich. Jest jeszcze kilka prozaicznych przyczyn odsuwania się mężczyzn od kościoła, kolejną z nich jest zbytnia komitywa kapłanów z korytem, tym szeroko rozumianym, arogancja i wywyższanie się. Przykładowo w miejscowości gdzie mieszka syn, w kościele co 15 ninut z kiepskiej jakości skrzeczących głośników płyną głośne kuranty, wygrywające pieśni maryjne. Ludzie nie mają odwagi się buntować, przyzwyczaili się. W kościele pustki, a na tacy grosz marny, proboszcz nigdy by nie wpadł na to, że sam jest wszystkiemu winien. Bez pardonu wyznacza po nazwiskach do sprzątania itp, jedzie po wiernych jak po łysej kobyle, nawet na pogrzebie człowiek nie czyje się bezpieczny. Może kobiety, a w szczególności stare baby to rajcuje, facetów jakby trochę mniej - tak sądzę.

https://wiadomosci.onet.pl/tylko-w-onecie/po-tym-zabojstwie-przestalem-wierzyc-w-boga-czy-to-ksieza-zabili-roberta-wojtowicza/z882hme

To nie jest kwestia chodzenia czy niechodzenia do Kościoła. W tej sprawie Kościół ma jasne stanowisko, jest też przykazanie kościelne, którego naruszenie jest grzechem ( "w niedzielę i święta we mszy św. nabożnie uczestniczyć"). Natomiast pytanie: co oznacza angażowanie się... czy zawsze musi to być chodzenie do różnych grup i wspólnot (nie mam nic przeciwko nim, ale jakoś większe zaufanie mam do mężczyzn, którzy jakoś nie są nadgorliwi. I nie jestem zwolenniczką, żeby było głośno, żeby krzyczeć z ambony - w ogóle nie lubię krzyku. Przykazania są dość klarowne: tak, albo tak. Mnie niepokoi coś innego: wydaje mi się, że niektórzy duchowni są dość daleko od realiów codzienności,

Podziwiam tych tych duchownych, którym przykazania są niepotrzebne, bo - jak mówią - mają jedno przykazanie. I mówią, że tylko ono im wystarczy. Ja potrzebuję wszystkich.