Samolot do stolicy Wenezueli jest pełen ludzi, ale na pokładzie panuje przejmująca cisza. Nikt nie rozmawia. Stewardesy przez cały lot siedzą z tyłu, na ich twarzach nie widać śladu uśmiechu. Wszyscy wiedzą, że wkrótce wylądujemy w najbardziej niebezpiecznym mieście świata, w epicentrum socjalistycznego reżimu.

Lecę do Wenezueli przygotowana na najczarniejsze scenariusze. Może nie być jedzenia, napaści z bronią na ulicach stołecznego Caracas to codzienność, a dziennikarze nie są tu mile widziani. Miesiąc temu porwano i zamordowano trzech, z Ekwadoru.

Na lotnisku kłamię, że przyjechałam na wakacje. Z nadzieją, że nie będę musiała tłumaczyć się z pomysłu na urlop w Wenezueli. Państwo, w którym ponad połowa mieszkańców głoduje, z którego emigrują setki tysięcy ludzi, nie wydaje się najlepszym miejscem do odpoczynku. Dostaję wizę turystyczną – przepustkę do kraju pełnego...