Wobec takiego artykułu powinienem powstrzymać się od komentarza. W tym ważnym , poruszjącym i dobrze napisanym tekście przeszkadza mi tylko jedno : zwroty "przejście" i "ta podróż". Wydaje mi się ,że gdybyśmy TEGO tak nie pojmowali i nazywali ,być może robilibyśmy więcej by zachować TO ,co mamy i mają nasi bliscy Przepraszam

Samobójstwo nie jest problemem instytucjonalnym, to raczej dokonanie wyboru z braku wizji alternatywy. Problem ociera się o legalizację eutanazji, ale o tym sza! Nie rozumiem dlaczego Ks Boniecki zaangażował się w polityczny pochówek ofiary samospalenia, samobójstwa kreowanego niby motywami politycznymi. Zawsze mnie bawi stwierdzenie, że politycy i lekarze się tym zajmą. Niestety nie zajmą się tym ani politycy ani lekarze. Tych pierwszych to nie interesuje a z tymi drugimi tak się pogrywa, że maja to gdzieś. Dlaczego ludzie się zabijają, tego nie dociekniemy, każdy przypadek jest inny i nie koniecznie przyczyną są porażki życiowe. Odebranie sobie życia to dokonanie pewnego wyboru, który też powinien zostać zaakceptowany. Ten wybór nie musi mieć racjonalnego wyjaśnienia, jest częścią naszego człowieczeństwa, które należny uszanować.

O. Józef M. Bocheński w swej książeczce pt. "Podręcznik mądrości tego świata" pisał tak: "Gdy dalsze życie wydaje ci się na pewno i bezwzględnie nieznośne popełń samobójstwo". Cóż tu proszę Państwa dodać można do tej tak prostej i jednoznacznej frazy. Tymczasem żyjemy w świecie w którym na zdrowy rozum i logikę narzucone zostały pęta ideologii religijnej. Ta każe nam uznawać życie za "dar Boga", czyni owego Boga jedynym uprawnionym dysponentem życia itede. Śmiechu warte dogmaty w świecie, który tenże Bóg stworzył na zasadzie "zabijaj aby żyć". Śmiechu warte płacze po czyjejś śmierci jakoby w nie wierzących, na dodatek wyznających wiarę w zmartwychwstanie. Budzi co najmniej zdziwienie dysonans między deklaracjami wiary w teorie o "życiu wiecznym w Królestwie Niebieskim, przy wtórze chórów anielskich i w blasku Pańskiej chwały" a cmentarnymi lamentami. +++ Samobójstwo to z pewnością dramatyczny krok udręczonego swym istnieniem JA. Jednak wyciągać z tej udręki wniosek o konieczności dokładania owych udręk i cierpienia, o ich przymusowym przedłużaniu - to iście diabelska sztuczka. Kiedy kościół katolicki odmawia ludziom prawa do samodzielnego decydowania o zakończeniu swego życia, wtedy jakby dokładnie wypełniał szatański plan wypełnienia świata cierpieniem.