Do pana Pawła Reszki: „Prezydent i premier oddali pole” – a czy mieli się ścigać z okazji rocznicy katastrofy samolotowej? Czy to jakieś święto narodowe, państwowe? Komu ma służyć takie podbijanie bębenka? Przecież żałoba w tradycji chrześcijańskiej trwa jeden rok. Czy wykrzykiwane i wypisane na transparentach hasła przez uczestników świadczyły o ich pamięci, smutku, żałobie? Co wniosły nowe nagrania do wyjaśnienia przyczyn katastrofy? – nic, poza dyskusją o obecności lub nie, pewnych osób w kokpicie. Po co nam wrak? Przecież do wraku i skrzynek mieliśmy dowolny dostęp. Teraz powoływać niezliczone ilości komisji, ekspertów, uczonych (z aktywnym udziałem polityków i dziennikarzy), badających każdy jego kawałeczek? Ustawić na wieczną pamiątkę przed pałacem prezydenckim, jako miejsce dla pielgrzymek? Uruchomić sprzedaż kawałeczków, jako relikwii? Czcić jak hostię i zamykać w tabernakulum? Decyzja kardynała Dziwisza o pochowaniu Prezydenta na Wawelu miała wszystkich uspokoić, pogodzić. A jaki skutek? Niestety było to łatwe do przewidzenia. Proponuję dla Pana Pawła futurystyczny felieton: „Wrak nareszcie w kraju. I zgoda narodowa” A może coś bardziej ambitnego: dramat, nowelkę, powieść, tragifarsę? Wywiad Pana Reszki z Pawłem Kowalem (i liczne wcześniejsze pana Kowala wypowiedzi) idealna ilustracja do tekstu felietonu p. Lisa w ostatnim Newsweeku.