Tak można by rzec. Zamiast wodę albo drwa nosić, przyglądam się z niejakiego oddalenia. „Obywatel z niego jak z koziej dupy trąba” – powiedzą jedni. „Spryciarz i łachudra, czeka, z której strony wiatr zawieje” – powiedzą drudzy. „Poparcia nie udziela reformom, bo go od koryta odpędzili i przywileje odebrali” – trzeci powiedzą. „Na protesty nie chodzi, bo się boi, żeby mu zdjęcia nie zrobili i w liście gończym nie umieścili, albo i w reżimowej tiwi z komentarzem nie wyświetlili” – czwarci stwierdzą. A ja tylko to nieczyste sumienie mam na usprawiedliwienie, a i to nie bardzo. Bo raz mnie ono gryzie, ale zaraz potem przestaje. Tak zresztą przez całe życie miałem, że gryzło i jednak przestawało. Może stąd ta jakaś immunizacja mi się przyplątała.

Kraj w ogniu, obywatele gaszą albo dokładają, a ja w lesie siedzę i nawet wycinka mnie tak jakby słabiej dotyka, niż powinna. Lejzorek...