Skupia się Pani na wdowieństwie w kontekście ludzi starych, dotyka ono również ludzi młodych i aktywnych zawodowo. To są dwa światy, zresztą każdy przypadek jest indywidualny i niepowtarzalny. Ludzie starzy w naszym kraju w zastraszającej większości skazani są na samotność, funduje im to w dużej mierze toruńska rozgłośnia. Obserwuje to każdego dnia, bo należę do pokolenia odprowadzających na cmentarze swoich rodziców. Dziadki nie potrafią rozmawiać z wnukami, nawet z nami dziećmi kontakt jest znikomy. Nie ogarniają tego co dzieje się za oknem, popadają w apatię i strach. Jedno nakręca drugie. Najgorsze co może w życiu człowieka spotkać, to nie mieć nic do zrobienia, bo już się dość napracowało w życiu. Do rangi problemu urasta zrobienie sobie kanapki. Problemem jest to co w nas siedzi i co w sobie pielęgnujemy, utrata partnera zawsze wstrząsa naszym wnętrzem, ale jednym owo wnętrze, duch daje siły by dalej realizować to co mają do zrobienia, a tym co już wszystkiego dokonali, stan strachu i apatii tylko się pogłębia. Za ścianą w pokoju obok mieszka z nami teściowa, jest wdową od 35 lat, jak powiadają moje dzieci, Ona ich wyhodowała. Dziś gdy tylko otworzy oczy odpala telewizornię i tak do wieczora jadą „zdrowaśki” żadnego kontaktu sensownego, tylko strach w oczach gdy widzi, że ubieramy się wyjściowo. Starość jest kiepsko zorganizowana, nie tylko dla tych samotnie mieszkających. Za lat 10 będzie to problem społeczny na masową skalę. Zaczyna problem dostrzegać już kościół zbierając datki na starych ludzi, a nie na dzieci z biednych rodzin, jak do tej pory. Dobrze, że zaczynamy rozmawiać o starości, wdowieństwie, samotności i strachem przed umieraniem, trzeba się przyzwyczajać.