Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Na wiosnę w Gmachu Głównym czeka nas spotkanie z twórczością Maksymiliana Gierymskiego. Kiedy zmarł, miał 28 lat. Ale dorobek, który zostawił, stał się przełomem w polskim malarstwie. Artysta szedł na przekór tradycji szkoły Jana Matejki, tworząc nowoczesny język polskiego malarstwa pejzażowego: realistyczną obserwację natury rozmiękczał nostalgią, wspomnieniem. Jakby mrużył oczy, by zobaczyć więcej. To podejście było istotne dla całego pokolenia malarzy szkoły monachijskiej – jego dorobek stał się punktem zwrotnym polskiej sztuki, przyczynkiem do stworzenia pierwszej polskiej szkoły pejzażu.
Wystawa „Maksymilian Gierymski (1846–1874). Dzieła – inspiracje – recepcja” przypomina artystę, którego blask dziś nieco przybladł. Jest mniej znany i ceniony niż brat, Aleksander. To będzie próba nowego odczytania jego twórczości, zwłaszcza że dobór prac jest symboliczny: zobaczymy zachowane dzieła od warszawskiego debiutu po ostatnią pracę namalowaną w Rzymie.
Ale ta wystawa jest istotna także z innego powodu: w Polsce niezwykle rzadko spotykamy sytuacje w świecie dobrze znane, czyli tworzenie przez różne instytucje wystaw, które są dla siebie kontekstem, uzupełniają się i dopowiadają. Tak właśnie będzie w tym wypadku, ponieważ Muzeum Narodowe w Warszawie w tym samym czasie przygotowuje pokaz twórczości Aleksandra Gierymskiego. Ciekawe spotkanie po latach...
W maju na widzów czeka zorganizowana przez kilka instytucji, m.in. Deutsches Filmmuseum we Frankfurcie nad Menem oraz The Stanley Kubrick Archive at University of the Arts London, wystawa twórczości legendarnego dziś reżysera Stanleya Kubricka. Fragmenty scenografii z wybranych filmów, kostiumy, rekwizyty i oryginalne scenariusze, książki stanowiące kanwę scenariuszy z notatkami reżysera, a także fotosy z planu zdjęciowego, dokumenty, listy – to wszystko sprawi, że wejdziecie w świat twórcy „2001. Odysei kosmicznej” czy „Lśnienia”, który jest ikoną współczesnego kina.
Hitem będzie także jesienna wystawa „Olga Boznańska i jej artystyczne przyjaźnie”, gdzie obok prac najwybitniejszej polskiej portrecistki pojawią się m.in. wypożyczony z Luwru „Portret infantki Małgorzaty” Velázqueza czy pochodzący z Musée d’Orsay „Portret Berthe Morisot” Maneta. Zobaczymy prace Boznańskiej w szerszym kontekście, w towarzystwie tych, którzy ją inspirowali, i tych, na których ona oddziaływała. To więcej niż monograficzna wystawa, to raczej próba symbolicznego odmalowania epoki, towarzyskich kontaktów, prywatnych relacji.
