No i odleciały. Jedziesz przez kraj i widzisz puste gniazda. Bociany zniknęły jeden po drugim, z dnia na dzień, bez pożegnania. Dyskretnie, po angielsku, nie odrywając nas od zabawy, jakby chciały uszanować to, że zostały nam na nią już nie miesiące, nie tygodnie, ale dni. Odleciały w pogoni za wiecznym latem, nam zostawiając jesienny dryl. Szkolne dzwonki, mokre popołudnia bez słońca, ciepłe kurtki i wielomiesięczne oczekiwanie na wiatr, co rozgoni ciemne, skłębione zasłony. A wtedy i one, niesione jego podmuchami, znowu wylądują na naszych łąkach i zabocianią nasze wsie.

Zawsze mnie to zastanawiało – dlaczego tak dużą wagę przywiązujemy do pierwszych wiosennych bocianów, jednocześnie mając je głęboko w poważaniu wtedy, gdy ich czas w naszym towarzystwie dobiega końca? Czy nie powinno być tak, że to właśnie w sierpniu, gdy lato się przełamuje, a one zaczynają sejmikować, by...