Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Uroczystej Mszy przewodniczył w obecności Papieża prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, kard. Jose Saraiva Martins. Na uroczystość przybyli m.in. książę Hans Adam II z Liechtensteinu i arcyksiężna Maria Astrid z Luksemburga, królowa Belgii Fabiola, księżniczka Karolina z Monako, przedstawiciele rządów Francji, Argentyny i Słowacji, a także przewodniczący parlamentów Austrii i Węgier. Przed Bazyliką św. Piotra zgromadziło się 30 tys. wiernych, przede wszystkim z ojczyzn nowych błogosławionych. Obecnych było ponad 700 przedstawicieli europejskiej arystokracji z najstarszym synem cesarza Karola, 92-letnim Otto Habsburgiem, członkami jego rodziny oraz włoskiej gałęzi Burbonów, z której pochodziła żona władcy.
Papież odczytał po włosku początek i koniec homilii. Teksty po francusku, niemiecku i hiszpańsku wygłosili towarzyszący mu biskupi. Stawiając za wzór nowych błogosławionych, Jan Paweł II powiedział, że dali się “prowadzić przez Słowo Boże jako jaśniejącą i niezawodną latarnię, która nigdy nie przestała oświecać naszej drogi".
Cesarza Karola Habsburga Papież przedstawił jako przyjaciela pokoju, dla którego “wojna była czymś przerażającym". Przypomniał, że monarcha pojmował sprawowanie władzy jako służbę narodom. “Jego najważniejszym dążeniem było, aby również w działaniach politycznych pamiętać o tym, że jest chrześcijaninem powołanym do świętości" - powiedział Jan Paweł II. Podkreślił, że cesarz praktykował miłość społeczną: “Niech będzie dla nas wszystkich wzorem, zwłaszcza dla tych, którzy dzisiaj ponoszą odpowiedzialność polityczną w Europie" - podkreślił.
Karol I (1887-1922) jako jedyny z rządzących zaangażowanych w wojnę światową popierał apele Benedykta XV o pokój (jako jedyny miał też doświadczenie frontowe). Pierwszy na świecie założył ministerstwo ds. społecznych. Otrzymał staranne wykształcenie katolickie, a od dzieciństwa otaczały go modlitwy wiernych, gdyż pewna zakonnica-stygmatyczka przepowiedziała mu wielkie cierpienia. Tak powstała Liga Modlitwy Cesarza Karola o Pokój Narodów, którą
w 1963 r. Kościół oficjalnie uznał za wspólnotę modlitewną. Władca był czcicielem Eucharystii i Najświętszego Serca Jezusowego, a ważne decyzje podejmował zawsze po modlitwie. W 1911 r. poślubił księżnę Zytę z Burbonów-Parma, miał z nią ośmioro dzieci. W 1916 r., po śmierci Franciszka Józefa, został cesarzem Austro-Węgier. W 1918 r. nie chciał zrzec się tronu, bo uważał władzę za dar Boży. Nowy rząd wygnał go na portugalską wyspę Maderę. Pozbawiony tytułów i majątku żył z rodziną w upokarzających warunkach, wkrótce zapadł na ciężkie zapalenie płuc. Śmiertelną chorobę traktował jako ofiarę w intencji pokoju i jedności narodów, które niegdyś tworzyły monarchię austro-węgierską.
Beatyfikacja Karola budziła kontrowersje, także w kręgach kościelnych Austrii. Wypominano, że zgodził się na użycie gazów bojowych na froncie włoskim. Jego obrońcy ripostowali, że odpowiedzialność ponoszą przede wszystkim wojskowi z Niemiec, a sam Karol był przeciwnikiem stosowania gazów bojowych. Inny zarzut dotyczył tajnych rokowań pokojowych, które cesarz prowadził za pośrednictwem szwagra, księcia Sykstusa. Tym samym miał zdradzić niemieckich sojuszników, negocjując za ich plecami i obiecując Franzucom Alzację i Lotaryngię. Wielu historyków twierdzi jednak, że cesarz Wilhelm II wiedział o staraniach sojusznika, zaś w zamian za utratę Alzacji i Lotaryngii Karol miał odstąpić Niemcom Galicję. Ostatecznie na pokojowy plan Habsburga nie przystał ani Berlin, ani kraje Ententy. Cesarzowi zarzucano również, że po zakończeniu wojny dwukrotnie usiłował odzyskać tron na Węgrzech. Badania dowodzą jednak, że działał na żądanie premiera Francji Aristide’a Brianda i na życzenie Benedykta XV, którzy dążyli do stabilizacji Europy Środkowej. Za pierwszym razem (marzec/kwiecień 1921) Karol chciał przeprowadzić restaurację, odwołując się wyłącznie do własnego autorytetu. Druga interwencja miała już militarny charakter, jednak węgierscy generałowie zdradzili Habsburga. Ostatecznie Karol zrezygnował, nie chcąc prowokować wojny domowej.
Anna Katarzyna Emmerich (lub Emmerick) urodziła się w 1774 r. w małej wsi koło Coesfeld jako piąte z dziewięciorga dzieci. Do szkoły z powodu biedy chodziła tylko przez kilka tygodni. Pracował jako służąca i krawcowa. Przez wiele lat starała się wstąpić do różnych zakonów. Dopiero w 1802 r. została przyjęta do klasztoru augustianek koło Dülmen. Wiele wycierpiała z powodu niskiego pochodzenia oraz religijnej gorliwości, która irytowała niektóre siostry. Gdy w 1812 r. Napoleon rozwiązał klasztor, Katarzyna zaczęła pracować jako gospodyni u jednego z księży w Dülmen. Szybko jednak rozchorowała się, do czego doszły cierpienia związane z okresowym pojawianiem się stygmatów na głowie i rękach. Gdy w 1813 r. była już tak słaba, że nie mogła opuszczać łóżka i prawie nie przyjmowała pokarmów, wikariusz generalny
w Münster zarządził kościelne dochodzenie w jej sprawie. Potwierdzono, że u zakonnicy pojawiają się stygmaty oraz że może żyć, przyjmując minimum pokarmów. W 1818 r. w Dülmen osiedlił się poeta Clemens von Brentano. Spisane przez niego wizje zakonnicy stały się inspiracją dla “Pasji" Mela Gibsona. Gdy filmowy Jezus umiera, w filmie z nieba spada jakby kropla - powszechnie uważano, że reżyser chciał symbolicznie przedstawić łzę Boga. Tymczasem gdy sięgnąć do pism zmarłej w 1824 r. stygmatyczki, okazuje się, że chodziło o duszę Jezusa spadającą do otchłani. Na podstawie wskazówek z wizji Anny Katarzyny archeolodzy odkryli w Efezie domniemany dom św. Jana, gdzie Maryja miała spędzić ostatnie lata życia.
Inni błogosławieni to: Antonina De Angelis, która urodziła się w 1880 r. w wiosce San Gregorio w Abruzzach jako pierwsza z ośmiorga dzieci. Wstąpiła do zgromadzenia Córek Matki Bożej Miłosierdzia, przyjmując imiona Marii Ludwiki. Po trzech latach wyjechała do Argentyny. Przez ponad pół wieku pracowała w szpitalu dziecięcym w stolicy kraju: najpierw była kucharką, później - przełożoną. Stała się opiekunką i pocieszycielką dzieci, lekarzy, pielęgniarek. Zmarła w 1962 r. w opinii świętości.
Piotr Vigne (1670-1740) - francuski kapłan i wędrowny misjonarz, czciciel Chrystusa sakramentalnego i miłosierdzia Bożego. W wieku dwudziestu lat wstąpił do seminarium sulpicjanów w Viviers. Po święceniach pracował jako wikary w Sainte-Agreve. Z czasem jednak postanowił służyć ubogim; w 1700 r. wstąpił w Lyonie do seminarium misjonarzy św. Wincentego a Paulo. Po sześciu latach opuścił zgromadzenie i został misjonarzem. Przez ponad trzydzieści lat wędrował po kraju: głosił kazania, odwiedzał chorych, katechizował dzieci, udzielał sakramentów i spowiadał.
W 1712 r. przybył do Boucieu-le-Roi, gdzie zbudował Drogę Krzyżową, złożoną z 39 stacji, począwszy od Ostatniej Wieczerzy aż po Zmartwychwstanie i Zesłanie Ducha Świętego. Tam zamieszkał na stałe i zgromadził wokół siebie grupę kobiet, którym powierzył zadanie towarzyszenia pielgrzymom w “Drodze na Kalwarię". Tak powstało Zgromadzenie Sióstr Najświętszego Sakramentu. Zmarł w Rencurel w górach Vercors, gdzie akurat głosił rekolekcje.
Józef-Maria Cassant (ur. 1878) był francuskim trapistą. Miał ogromne kłopoty z pamięcią, z trudem ukończył szkołę z internatem, prowadzoną przez braci szkolnych. Chciał zostać księdzem, jednak ze względu na kłopoty z nauką nie mógł wstąpić do seminarium niższego. Proboszcz z rodzinnej miejscowości, doceniając jego wiarę i wytrwałość w powołaniu, podpowiedział mu, aby udał się do trapistów. W 1894 r. wstąpił do opactwa Matki Bożej z Pustyni w diecezji Tuluza. Nadal bardzo pragnął otrzymać święcenia kapłańskie, miał jednak trudności z opanowaniem nawet niepełnego kursu teologii. Ostatecznie pokonał przeciwności; w 1902 r. przyjął święcenia. Wkrótce zachorował na gruźlicę. Zmarł w 1903 r. w opinii świętości.
